Bo mamy rodziny, które istnieją choć nie są idealne. Poznaliśmy się gdy on miał rodzinę więc ja nie zmuszalam jego do niczego. Potem była dluuuga rozlaka. W tym czasie ja założyłam Oczywiście w życiu mamy również inne zajęcia — musimy nauczyć się zawodu, zarabiać na utrzymanie czy troszczyć się o rodzinę. Ale równocześnie możemy dawać dowody, że kochamy Jehowę całą duszą, gdy w każdej sprawie uwzględniamy Jego wolę i te inne rzeczy stawiamy na dalszym miejscu, a ‛najpierw szukamy królestwa oraz Ale też bez definicji wiemy, że miłość to coś dobrego. To przyjaźn, szacunek. Bo kocha się za to, że ktoś ma to “COŚ”, a nie pomimo tego, że tego nie ma. “Pomimo czegoś” wcale nie musi niszczyć Twojej miłości. Ale też niech nie będzie jedynym fundamentem do budowania jej. Bo solidne fundamenty są najważniejsze. Kiedyś miałam męża. Za miesiąc mąż i ja mięliśmy wspólnie czuwać w szpitalu przy Laurce, ze względu na planowaną operację jelit, za tydzień miały się odbyć jej huczne pierwsze urodziny, a dziś miała być czwarta rocznica mojego ślubu…. Tak wiele dobrego miało się wydarzyć, ale się nie wydarzy, bo okrutny los jeszcze z Po drugie, modlitwa może pomóc nam utrzymać więź z naszymi bliskimi, nawet jeśli nie możemy być razem fizycznie. Poprzez modlitwę możemy wyrazić naszą miłość, troskę i wsparcie dla naszych rodzin. Może to być również okazja do wybaczenia i pojednania się z tymi, którzy nas zranili. Po trzecie, modlitwa może pomóc nam manfaat salep pi kang shuang untuk flek hitam. corobic Dołączył: 2013-03-02 Miasto: Liczba postów: 16 2 marca 2013, 10:53 Nie wiem jak to wszytko opisać. Nie chcę współczucia, żalu chcę oceny kogoś z zewnątrz... może jakiejś rady jak to więc zacznę od tego że jestem z moim X od pięciu lat. On już na początku bardzo dużo przeżył aby być ze mną. (kłopoty z moim byłym) Przez ten czas bardzo go pokochałam, a on mnie. Nie wyobrażamy sobie dalszego życia oddzielenie. Marzę o ślubie z nim i dzieciach, nie chcę innego faceta, on nie chce innej dziewczyny. Chociaż kłutnie są jak w każdym związku, dajemy radę je przetrzymać. Poza tym wiem że mogę mu ufać i ZAWSZE na nim polegać. Kocham go i serce pęka mi teraz w pół. Mam nawet myśli że skoro nie możemy być razem to nie chcę dalej żyć...A więc sytuacja jest taka. Ja mieszkam sama z moją mamą w wielkim domu pod miastem. Tata zmarł gdy miałam 12 lat i od tego czasu dziś mam 23 lata mieszkamy same z mamą która ma lat 60. Na swój wiek dobrze się trzyma ale nie wyobrażam sobie kiedyś jej zostawić tu samej bo wiem że nie poradzi sobie psychicznie jak i finansowo utrzymać tak dużego domu. Czuję że jest to mój obowiązek być z Nią i chcę z Nią być. Nie czuję się do tego zmuszona. Uważam że skoro ona zajmwała się mną i po śmierci taty starała się by nie zabrakło mi niczego to moją powinnością w zgodzie z własnym sumieniem byłoby po ślubie zamieszkać z nią, wspierać. Mieć na oku. Mój tata zawsze chciał żebym została tu w rodzinnym domu z tą myślą wybudował poddasze na którym mogłabym zamieszkać z męzem stworzyc osobne wejście/kuchnie/ mieszkanie. I tu pojawia się problem ponieważ mój X mieszka ze swoimi rodzicami na wsi w piętrowym domu, rodzice mają małe gospodarstwo i też zawsze chcieli aby mój X w przyszłości miał tam mieszkać na drugim piętrze ze swoją żoną. X nie chce słyszeć aby mieszkać kiedyś u mnie, a ja nie dopuszczam myśli by mieszkac u niego w domu z jego rodzicami którzy wiecznie we wszystko się wtrącają, buntują X na swoją stronę... wzbudzili w nim poczucie że musi się nimi zająć i ma tam zamieszkać z nimi chociaż jego rodzice mają dopiero 45 lat, są młodzi zdrowi jest ich dwoje... a moja mama jest sama, nie ma w nikim innym oparcia, do tego 60 lat na karku... Wczoraj po dwóch tydodniach zawieszenia naszego związku stwierdziliśmy że nie ma dla nas żadnego wyjścia... Rozmawialiśmy w aucie do rana... pierwszy raz tak na prawdę zdając sobie sprawę z tego jaka ta sprawa jest poważna. X powiedział mi że już dawno by mi się oświadczył, chciał się ożenić ale wie że nie ma rozstrzygnięcia tej sprawy z domami i to go blokuje.... oboje ryczeliśmy jak woły... do niczego słusznego nie doszliśmy... postanowiliśmy tylko znowu się rozstac i zobaczyć jak życie się bedzie toczyć osobno, co zmieni czas... ale czas nic tu nie zmieni i ja to wiem... serce łamie mi się w pół dlatego że wiem o tym że albo on albo żaden. Choć w życiu już wiele przeżyłam (śmierć taty, a wiec utrata bliskiej osoby) nie wyobrażam sobie stracić JEGO! A on mówi że nie wyobraża sobie życia bezemnie. Zaraz oszaleję... widzę jedyne wyjście... dla mnie życie się kończy i właśnie tego bym chciała... Nigdy nie zgodzę się na mieszkanie z teściami... tymbardziej że mam swój dach nad głową... dom przepisany w testamęcie przez tatę mnie... a w nim 60letnią matkę która potrzebuje opieki. Bardzo go kocham :( a on mówi że kocha mnie... nie wiem co zatem robić... skoro ten problem stoi pomiedzy nami... Uważam że skoro tak bardzo mnie kocha i nie wyobraża sobie życia bezemnie powinien zgodzić się wiedząc jaka jest sytuacja na zamieszkanie u mnie... on tak nie uważa... Edytowany przez corobic 2 marca 2013, 10:58 Cookie89 2 marca 2013, 13:55 Bubusia166 napisał(a):A według mnie - może to brutalnie zabrzmi - nie kochacie siebie nawzajem tak naprawdę. Gdyby tak było, bylibyście w stanie rzucić wszystko dla siebie. Ty jesteś pod wpływem mamy, on pod wpływem rodziców. Mentalnie jesteście dziećmi. A dzieci nie moga stworzyć stabilnego Wasza miłość była tak wielka, odeszlibyście od obojga rodziców i stworzyli WŁASNY dom. Nie mówię tutaj, że macie porzucić rodziców i odciąć się od własnych korzeni. Ale wystraczy pomoc mamie w finansach (wspominasz, że nie będzie jej stać na utrzymanie wilekiego domu) oraz odwiedzanie swoich rodziców, aby nie czuli się dojrzeć i stworzyć dobry związek trzeba odciąć pępowinę. I Twoją i Twojego i z tym sie zgadzam Ja też się z tym zgadzam i zupełnie nie rozumiem jak na podstawie bardzo stronniczej wypowiedzi dziewczyny o rodzicach chłopaka, już sobie wyrobiłyście o nich opinię. Moim zdaniem dziewczyna też jest uzależniona od mamy, może i mama wprost nie mówi, że ma z nią zostać, może mówi nawet inaczej ale jak można swoje życie podporządkować mamie? Można zamieszkać niedaleko i odwiedzać - oczywiście! Ale bez przesady - młode małżeństwo mieszkające z rodzicami? A kiedy czas na bycie razem, we dwoje? Najpierw rodzice, potem dzieci. I jakoś osobne wejścia mnie zupełnie nie przekonują. Moim zdaniem 60 lat w dzisiejszych czasach to nie jest wiek starczy - człowiek w tym wieku jest jeszcze całkiem żwawy i potrafi sam sobie poradzić. Nie uważam, że tylko chłopak powinien iść na kompromis... bo co to za kompromis? Dołączył: 2011-01-23 Miasto: Biały Bór Liczba postów: 3878 2 marca 2013, 13:56 Jak dla mnie to on nie dojrzał do roli męża i ojca bo mysli, że tupnięciem nóżką zmusi Cię do zmiany zdania sam nie poczuwając się do tego by postawić się na Twoim miejscu. I jeszcze chcę Cię zmanipulować mówiąc, że już dawno by się oświadczył i ożenił gdybyś zmieniła zdanie. Jak dla mnie ten człowiek jest nie poważny i szkoda na niego życia marnować! Dołączył: 2012-05-23 Miasto: Malediwy Liczba postów: 4553 2 marca 2013, 13:57 rodzice nie beda zyc wiecznie, ani Twoja mama ani jego rodzice mimo, ze dzis sa jeszcze mlodzi. Nie powinniscie podporzadkowac Waszego zycia rodzicom a tak sie dzieje. Oboje jestescie uparci. Wymagasz od niego aby sie do Ciebie wprowadzil, nie rozumiejac, ze nim kieruja takie pobodki jak i Toba. Skoro Wasi rodzice i ich domy sa dla was wazniejsze to faktycznie ten zwiazek nie ma przyszlosci. Dołączył: 2012-10-22 Miasto: Warszawa Liczba postów: 1857 2 marca 2013, 13:57 Matyliano napisał(a):Bubusia166 napisał(a):A według mnie - może to brutalnie zabrzmi - nie kochacie siebie nawzajem tak naprawdę. Gdyby tak było, bylibyście w stanie rzucić wszystko dla siebie. Ty jesteś pod wpływem mamy, on pod wpływem rodziców. Mentalnie jesteście dziećmi. A dzieci nie moga stworzyć stabilnego Wasza miłość była tak wielka, odeszlibyście od obojga rodziców i stworzyli WŁASNY dom. Nie mówię tutaj, że macie porzucić rodziców i odciąć się od własnych korzeni. Ale wystraczy pomoc mamie w finansach (wspominasz, że nie będzie jej stać na utrzymanie wilekiego domu) oraz odwiedzanie swoich rodziców, aby nie czuli się dojrzeć i stworzyć dobry związek trzeba odciąć pępowinę. I Twoją i Twojego i z tym sie zgadzam Też się zgadzam. Argumenty typu "dusza taty jest zaklęta w tym domu" nie miałyby znaczenia, gdybyś naprawdę kochała swojego chłopaka i chciała stworzyć z nim rodzinę. On też, gdyby kochał Cie najbardziej na świecie, nie kazałby Ci tego robić lub poszedłby na kompromis. Martwe przedmioty, jakkolwiek nie byłyby uważane i kochane, są tylko martwymi przedmiotami. Nie można przedkładać domu ponad człowieka, którego się kocha. No, chyba że się tylko myśli, że się go kocha. Myślałam po tytule, że to naprawdę jakaś straszna sytuacja. A to jest sytuacja, z którą stawia czoło pewnie z połowa par w tym kraju. Dołączył: 2010-05-27 Miasto: Paralia Liczba postów: 2969 2 marca 2013, 13:59 Są dwa potencjalne domy i para się rozstaje tylko przez to, że nie mogą dojść do porozumienia w którym zamieszkać... czy tylko mi się wydaje to dziwne? Ludzie nie mają za co sobie mieszkania wynająć i jakoś się nie rozchodzą z tego powodu...Ale do rzeczy... ja uważam, że jeżeli już musicie mieszkać z czyimiś rodzicami to powinniście zamieszkać u Ciebie i Twój facet powinien przyjąć Twoje racje bo są to dość poważne argumenty. Może powinniście się zastanowić czemu decyzja o rozstaniu przychodzi Wam łatwiej niż jakiś kompromis... Gratiss 2 marca 2013, 14:20 wiesz co? jestem matką i mam dzieci w Waszym wieku. Nigdy bym swoim dzieciom nie zrobiła tego, co robią Wam rodzice. To że mama jest sama, to jej wybór a nie Twój. Mogła się z kimś związać a nie uwiązywać Ciebie do końca życia. Ja też jestem sama ( akurat mam partnera, nie mieszka ze mną) i nigdy bym nie dała do zrozumienia dzieciom, że mają ze mną mieszkać, bo dom, bo mieszkania, bo ja sama. To egoizm rodziców. Ucieknijcie a oni niech sobie radzą jak chcą, a z czasem muszą się do Was dostosować. Dołączył: 2012-06-08 Miasto: Saint Petersburg Liczba postów: 1164 2 marca 2013, 14:27 Piszesz ze jesli Cie kocha to powinien mieszkac z Toba ale tak samo to dziala w druga strone ;// Dla mnie to chore bo sadze ze kiedy dziecko dorosleje ,zakochuje sie i chce sie pobrac to tworzy swoja nowa rodzine , moim zdaniem nie powinniscie mieszkac ani u Ciebie ani u jego tylko wyjsc na swoje jak normalni dorosli ludzie .. a mamie mozesz pomagac finansowo przeciez jesli twierdzisz ,ze sobie nie poradzi ,odwiedzac tez sie mozecie przeciez .. 60 lat to nie tak duzo ,nie przesadzaj .. ja mieszkam z dziadkami ( 71 i 73 lata ) i nie maja z tym problemu ze wyjezdzam na studia do innego kraju ,trzymaja sie swietnie i sa szczesliwi kiedy ja jestem szczesliwa .. ostatecznie mozecie tez pokombinowac zeby np sprzedac Twoj dom ,On wezmie kredyt i kupicie na wspolke swoj wlasny do ktorego bedziecie mogli zabrac Twoja mame i bedziesz mogla sie nia opiekowac .. wtedy pojdziecie oboje na kompromis bo to co robicie jest dziwne .. uzalezniacie bycie ze soba od rodzin ;/// Dla mnie moja rodzina tez jest wazna i sadze ze przezylam nawet wiecej niz Ty heh , mam 19 lat a mam za soba smierc Ojca , smierc siostry z ktora bylam bardzo zzyta , zwiazek z narkomanem ,chorobe mojego aktualnego chlopaka w ktorej lezal przez 3 miesiace pod respiratorem i nie wiadomo bylo czy przezyje .. ale tez nie o to tu chodzi by sie licytowac kto wiecej przezyl .. nie chce Cie krytykowac i nie bede ale powiem Ci jak ja to widze : rodzina jest bardzo wazna ale w momencie gdy sie spotyka milosc swojego zycia to staje sie Ona najwazniejsza przynajmniej ja tak mam ..nigdy nie odmowila bym pomocy swoim dziadkom ,ktorzy po smierci mojego Ojca ( mialam 14 lat , moje siostry 15 i 16 a braciszek 2 latka ) zajęli sie mna i moim rodzeństwem i ktorzy sa aktualnie w rozsypce emocjonalnej po smierci najstarszej siostry ( miala niespełna 20 lat ) ktora zmarla 5 miesiecy temu ale nigdy nie pozwolilabym na to aby stawali mi Oni na drodze do szczescia z moim ukochanym z ktorym jestem 2 lata ale mam wrazenie ze jestesmy razem od zawsze .. Na Twoim miejscu szukalabym rozwiazania posredniego ale nie masz prawa rządać od niego zeby Ci ulegl i bylo tak jak Ty chcesz bo rownie dobrze On moze robic tak samo i wtedy robi sie bagno ... 5 lat razem to musi byc milosc i nie warto z niej rezygnowac bo wybacz mi moze zbyt brutalna szczerosc ale rodzina wam poumiera i zostaniecie sami myslac dokonca zycia jakby to bylo z ta osoba ,gdzie jest i co teraz robi ... musicie isc na kompromis i mysle ze wasze wlasne mieszkanie u zadnego z was bedzie rozwiazaniem , sadze ze jak facet Cie kocha to nie bedzie mial nic przeciwko jesli Twoja mama zamieszka z wami ze wzgledu na Twoja sytuacje o ile oczywiscie nie bedzie mieszala sie w wasz zwiazek .. Dołączył: 2012-01-29 Miasto: Dublin Liczba postów: 678 2 marca 2013, 14:32 Miłość wymaga poświęcenia, a on przepraszam ale zdaje się kochać bardziej siebie niz Ciebie, bo Jego rodzina i jego potrzeby są na tyle ogromne, że konkurują z Tobą. Niestety obiektywnie rzecz ujmując to powinniście zamieszkać z Twoją Mamą, obiektywnie. Nie rozumiem jego uporu, a to, że miał inne wyobrażenie, lub jego rodzina...cóż jeżeli dla swojego wyobrażenia jest w stanie zrezygnować z miłosci, to znaczy, że z jego strony to nigdy nie była prawdziwa miłość. Dołączył: 2009-01-23 Miasto: Gdzieś Tam Liczba postów: 2740 2 marca 2013, 14:39 po pierwsze przestań robić z matki staruszkę bo to żałosne...60 lat to nie starzec, ja mam starszych rodziców, a liczę że jeszcze mi pomogą kiedyś przy wnukach. Tusk każe pracować do 67 lat więc się ma młodych rodziców, więc spokojnie dadzą sobie radę we dwoje. Na dzień dzisiejszy jest tylko jedno zamieszkać sami!!! w mieszkaniu w np. kawalerce i zobaczyć co będzie dalej. To jedyne znać co wymyśleliście. Dołączył: 2012-10-13 Miasto: Wyspa Marzeń Liczba postów: 702 2 marca 2013, 14:50 Nie napisałaś o b. ważnej rzeczy: kim z zawodu jest Twój chłopak? Jeśli jest rolnikiem i jego praca, to gospodarowanie u jego rodziców, a Wy z Mamą macie jedynie dom pod miastem bez gospodarstwa, to nie bardzo mógłby przenieść się do Was. Trudno Ci także przenieść się do domu chłopaka, bo nie jesteś tam akceptowana. Czy jedynym powodem braku ich akceptacji dla Ciebie jest wyciąganie syna z domu i z gospodarstwa, co burzy ich plany życiowe, czy może też kwestie majątkowe (nie wnosisz kapitału w posagu, który jest potrzebny, aby z gospodarstwa utrzymało się więcej osób: synowa i przyszłe dzieci), albo też Twój charakter jego rodzicom nie odpowiada (oni też widzą, że się nawzajem nie rozumiecie), trudno ocenić czytając jedynie Twój post. To, że oni byli zadowoleni z Waszego wcześniejszego rozstania może tłumaczyć się po prostu tym, że np. chłopak więcej pracował w gospodarstwie w tym czasie nie spędzając czasu z Tobą. Być może Wasza decyzja o rozstaniu jest mimo wzajemnego uczucia i bólu słuszna, bo nie ma szans na wzajemne zgodne życie. Albo faktycznie potrzeba Wam obojgu odpępowienia i uniezależnienia od rób jednak z 60 letniej kobiety staruszki wymagającej opieki, o ile nie jest ciężko chora. Rodzice odpowiedają za małe dzieci. Dorosłe dzieci za rodziców już nie. Jedynie ich wspierają. Faktem jest, że samej ciężko utrzymać dom i zadbać o niego bez męskiej ręki bez względu na wiek i nie ma to sensu, jak nie ma następcy. Czy Twój ojciec chciałby, abyś dla domu=murów poświęciła swoje osobiste szczęście? Być może sama już wiesz, że po prostu na wsi nie będziesz umiała być szczęśliwa....nawet z tym facetem. Z historycznego punktu widzenia małżeństwo i związki monogamiczne były zawsze czymś bardzo sensownym. Uzasadniała je przede wszystkim wspólna opieka nad dziećmi – powód dla wielu osób jak najbardziej zrozumiały także dzisiaj. Przez stulecia małżeństwo było społeczną koniecznością, bez której ani kobiety, ani mężczyźni nie mogliby przeżyć, a bycie tak zwanym singlem wydawało się czymś moralnie i społecznie podejrzanym. W wyższych warstwach społeczeństwa małżeństwo dodatkowo musiało spełniać pewne finansowe i polityczne kryteria. Dopiero moje pokolenie, które bardzo często żyło często bez państwowego zaświadczenia lub kościelnego błogosławieństwa, otworzyło drzwi do partnerstwa zbudowanego na uczuciach i dążącego do równości między kobietą i mężczyzną. Od tej pory nasze związki muszą mieć albo sens emocjonalny, albo spełniać potrzebę bliskości, dialogu i empatii obojga partnerów, a także zaspokajać głęboko zakorzenione pragnienie bycia prawdziwie zauważonym i docenionym. Uwaga! Reklama do czytania Cud rodzicielstwa Piękna i mądra książka o istocie życia – rodzicielstwie. Mniej więcej połowa dzisiejszych małżeństw rozpada się w ciągu pierwszych pięciu lat od ślubu. W reakcji na te deprymujące liczby wiele kobiet i mężczyzn próbuje przekonywać siebie nawzajem, że dla dobra dzieci należy przetrwać trudne czasy i wytrzymać emocjonalną samotność. Mimo że dobro dzieci to jak najbardziej dobry powód, wątpię jednak, że jest w stanie zmniejszyć liczbę rozwodów. Moralna presja społeczeństwa może najwyżej odwlec rozpad związku w czasie. Podczas całej aktywności zawodowej spotkałem tylko kilka par, które nie walczyły do końca. Zazwyczaj ludzie wykorzystują wszystkie środki i każdy dobry powód, aby zapobiec emocjonalnym i egzystencjalnym kosztom rozstania. Z drugiej strony niemal wszyscy bez wyjątku wystawiają sobie ten sam rachunek: ,,Funkcjonujemy dobrze jako rodzina, ale jako para zgubiliśmy gdzieś bliskość i namiętność. Jesteśmy widzami w swoim własnym życiu. Prawie nie spędzamy ze sobą czasu we dwoje. Bez przerwy kłócimy się o drobiazgi’’. Bliski emocjonalny związek to źródło rozwoju W terapii rodzinnej zawsze opieramy się na pewnej zasadzie. Ta zasad brzmi: bliski emocjonalny związek to szczególne źródło psychospołecznego rozwoju – z jednej strony, mobilizuje nas do rozwoju osobistego, a z drugiej wzbogaca nasze relacje rodzinne. Mówiąc o rozwoju osobistym, mam na myśli zastępowanie wzorców zachowania i myślenia, które odziedziczyliśmy po swoim domu rodzinnym, przez inne, nowe, bardziej dostosowane do naszego obecnego życia i relacji. Wzorce, które wynieśliśmy z domu, były albo wynikiem naśladowania rodziców, albo strategiami przetrwania, które pomagały nam jak najlepiej dopasować się do zwyczajów i wartości panujących w rodzinie. Gdy dorastamy i wchodzimy w nowe relacje, często odkrywamy, że część tych strategii nie służy ani naszym potrzebom, ani potrzebom ludzi nam bliskich Idea relacji jako źródła rozwoju zawiera w sobie myśl, że każdy powinien przejść przez proces dojrzewania, który umożliwia stopniowe stawanie się takim człowiekiem, jakim naprawdę jest, i rozwinięcie w sobie całkowitej odpowiedzialności za siebie. Jednocześnie powinniśmy dążyć do tego, aby nasz sposób bycia był doświadczany przez bliskich jako życzliwy i powodowany miłością. Jeśli naprawdę kroczymy tą drogą, możemy być poza tym tak autentyczni, jak tylko potrafimy. Jest to zresztą głównym warunkiem prawdziwej obecności w relacji. Mając nieco szczęścia oraz sporo miłości ze strony partnera i dzieci, mamy szansę rosnąć wraz z naszymi celami i wnosić swój wkład w dobro rodziny, przyjaciół, miejsca pracy czy społeczeństwa. To znaczy, że mamy szansę wykorzystać cały swój potencjał. Partnerstwo oparte na miłości to także wymarzone pole do doskonalenia umiejętności rozmowy i komunikacji. Potrzebujemy tych wszystkich naszych konfliktów i kryzysów wytwarzających tarcie, bo stan idealnej harmonii nie jest rozwijający. Musimy doświadczać własnych granic, aby móc rosnąć dalej. Nauka poprzez konflikty, dialog, obserwację i zabawę zawsze była czymś normalnym w związkach. W ten sposób uruchamiały się procesy dojrzewania nawet w czasach, gdy jednolity i niezmienny profil osobowościowy stanowił jeszcze ideał mężczyzny. Różnica polega na tym, że dzisiaj możemy takimi procesami sterować świadomie. Psychoterapeuci namawiają partnerów, żeby uświadamiali sobie własne destrukcyjne wzorce zachowania, i wspierali swoją przemianę, zamiast ją wymuszać na partnerze lub piętnować jego błędy. I jeśli jakaś relacja zaczyna przypominać trzecią wojnę światową, z pewnością warto skorzystać z pomocy terapeuty. Interesujące, że nasze starania o dobry związek zawsze wypływają z pewnej bardzo głęboko zakorzenionej potrzeby, aby być dobrym i przydatnym dla osób, które kochamy. Jak długo nasze uczucia miłości są widzialne i słyszalne, i jak długo wciąż wymieniamy się doświadczeniami i pracujemy wspólnie nad sobą, tak długo tylko jedna rzecz ma sens: cieszyć się tym, że wzajemna miłość przynosi nam poczucie harmonii z samym sobą. Być może pierwszy raz w naszym życiu. Często po sześciu czy ośmiu latach obie strony doświadczają frustracji własnym zachowaniem lub zachowaniem partnera czy partnerki. W większości wypadków ten proces kończy się kryzysem związku – i jest to czas, kiedy MY rozdziela się na JA I TY. Zaczynamy wtedy wyraźniej widzieć drugą stronę i bardziej świadomie pracować nad sobą. Ludzie to istoty niezwykle skomplikowane! Nie możemy zmienić się tylko dlatego, że mamy na to ochotę. Rozwój osobisty zależy w dużej mierze od odpowiedniego punktu w czasie, jakości naszych relacji z innymi ludźmi oraz od tego, gdzie znajduje się punkt ciężkości naszych zainteresowań. Tam, gdzie nie ma szansy na przemianę, trzeba nauczyć się akceptować siebie nawzajem takimi, jacy jesteśmy – i doceniać siebie takimi, jacy jesteśmy. W gruncie rzeczy nikt nie jest w stanie zmienić nikogo. Zresztą sami także nigdy nie będziemy perfekcyjni. Uwaga! Reklama do czytania Uwaga! Złość Jak zapanować nad reakcją na złość? Życie seksualne rodziców Zacznij świadomie budować swoją relację z partnerem Tylko dobre książki dla dzieci i rodziców | Księgarnia Natuli Jednak kilka prostych reguł może nam pomóc w zainicjowaniu procesu przemiany i dojrzewania: Reguła nr 1. Nigdy nie wymagajmy od partnera lub partnerki, żeby się dla nas zmienili albo rozwijali. Gdy nie jesteśmy szczęśliwi w związku, powinniśmy pracować tylko nad sobą i nad zmianą własnego zachowania – jedynie w ten sposób możemy zainspirować bliską osobę do procesu własnej zmiany. Być może efekt nie zawsze będzie odpowiadał naszym wyobrażeniom, ale przynajmniej przyczyni się w jakiś sposób do utrzymania dynamiki związku. Reguła nr 2. Powinniśmy pytać naszego partnera lub partnerkę, jak możemy ich wspierać w procesie przemiany i dojrzewania, i w miarę możliwości udzielać swojej pomocy. Reguła nr 3. Każdy z nas może zmienić się tylko wtedy, kiedy czuje się akceptowany i kochany taki, jaki jest. I kiedy sam siebie akceptuje. Miłość i akceptacja to główne warunki wszelkiej przemiany i rozwoju. Jeśli uda nam się przyjąć i uznać taki sens i cel życia w rodzinie, wtedy będziemy w stanie eliminować najbardziej destrukcyjne elementy naszej osobowości. A także uniknąć izolacji, która prowadzi do zupełnego skostnienia. -Powiesz nam w końcu dokąd jedziemy?- niecierpliwiła się jechać do Miasta Republiki- powiedziała, ocierając ktoś oprócz mnie jest zmęczony?- spytała. Cała trójka podniosła Świetnie, to dobranoc! Szatynka skierowała się do jednego z kamiennych namiotów. Mako poszedł za nią. -Słodkich snów- powiedział, podchodząc nieśmiało do niej. Podniósł jej głowę. -Nie!- krzyknęła cicho, odsuwając się od niego. -Zrobiłem coś nie tak?- zdziwił się. Pragnął ją pocałować od kiedy zrozumiał, że jest w niej zakochany. Zawsze powtarzał sobie, że to ona jest sensem jego życia. Myślał, że jego ukochana czuje to samo. Najwyraźniej się pomylił. -Po prostu nie mam nastroju. Dobranoc- westchnęła. Weszła do namiotu i położyła się na zimne, kamienne łoże. Przykryła się kocem, który wcześniej wyjęła z plecaka. -Dobranoc- odpowiedział jej smętnie, wchodząc do sąsiedniego „mieszkania”. Bolin i Suki zostali sami. Chłopak wstał. Jego towarzyszka oplotła długimi ramionami kolana, rozmarzonym wzrokiem przyglądała się językom ognia, które z łatwością pochłaniały niedawno wrzucony opał. -Możemy porozmawiać?- spytał, przysiadając się bliżej dziewczyny. -To samo chciałam powiedzieć. -To może ja zacznę- westchnął, spuszczając Od pewnego czasu podoba mi się pewna dziewczyna... -Kto to?! Jest magiem?! Umie lepiej walczyć ode mnie?!- przerwała mu. Nie wiedziała dlaczego tak gwałtownie zareagowała na tą informację. -Spokojnie- szepnął, biorąc ją za Nie jest magiem. Umie świetnie walczyć. Kiedyś pokonała sama żołnierzy z Narodu Ognia. A na imię ma Suki. Chłopak przybliżył się do niej. Dziewczyna uśmiechnęła się. Brunet pochylił się nad czerwonowłosą i delikatnie ją pocałował. -Suki, możemy po...- powiedziała Korra, wychodząc z namiotu. -Zostawię was same- zaproponował Dobranoc. -Dobra, o co tu chodzi?- spytała przyjaciółkę, gdy Bolin wszedł do swojego „mieszkania”. Przez chwilę obie siedziały w ciszy, obserwując kamienną ścianę, za którą znikł chłopak. -Pamiętasz jak mówiłam, że on się w tobie podkochuje?- odezwała się po dłuższej A ty twierdziłaś, że we mnie? Szatynka przytaknęła. -Wtedy myślałam to samo o Mako- westchnęła. -Miałaś rację!- zawołała do niej, podekscytowana. -Ciszej- uciszyła Możemy teraz porozmawiać o mnie?- zaśmiała się. Przyjaciółka pokazała szereg białych zębów i przytaknęła głową. -Co się stało? Wyglądasz na przygnębioną- zmartwiła się. -Bo tak się czuję- uśmiechnęła się blado, do płomieni, które wciąż delikatnie lizały ognistymi językami kłody Nawet nie wiesz jak bardzo Mako mi się podoba. Ale nie możemy być razem- powiedziała, ocierając łzę, która dyskretnie spłynęła jej po policzku. Za nią pojawiła się następna. Wytarła rękawem niebieskiej tuniki mokre oczy. -Dlaczego?- zdziwiła się jej Przecież on cię kocha. Mocno przytuliła szatynkę, której ciało delikatnie dygotało z emocji. Gdyby ktoś z jej wrogów ją teraz zobaczył, pomyślałby zapewne, że jest bezbronną dziewczynką, potrzebującą opieki. A tak przecież nie było. Korra przetarła ponownie powieki i mocno je zacisnęła, blokując drogę łzom. Nie wiedziała jakim cudem jej się to udało. Wzięła głęboki oddech. -Dwa powody. Pierwszy: wydaje ci się, że coś do mnie czuje. Drugi: Avatar nie może mieć rodziny. Czy mama mająca pięcioro lub sześcioro dzieci coś w życiu straciła? Czy to, że jej rodzina jest wielodzietna, jest tożsame z poświęceniem? Jak w ogóle radzi sobie z codziennością, kiedy na świecie pojawia się kolejne dziecko? Wokół życia kobiet, które mają więcej niż czworo dzieci, narasta sporo stereotypów, a te rosną współmiernie ze zwyczajną ludzką ciekawością. Odpowiedzi na te, nurtujące również mnie, pytania szukam u trzech wspaniałych mam wielodzietnych. Zagadnienie wpisuje się w nasz temat miesiąca, bo czerwiec na Ładne Bebe poświęcamy wolności – stąd też tytułowa teza. O swoich dużych rodzinach opowiadają dziś: Kasia – mama czterech synów i córeczki, Maja – mama sześciorga dzieci i Paulina z piątką na domowym pokładzie. Pierwsza z nich wyznała mi: „To zabawne, bo dzięki rodzinie czuję się właśnie wolna. To jest moja droga, mój wybór, a nie opresja i ciężar” – i tak się składa, że te dwa zdania pasują jak ulał do historii każdej z trzech bohaterek. fot. Nela Dymopulos-Kusto * Paulina Chmielewska jest stylistką i mamą szóstki: 11-letniej Anielki, 9-letniej Janeczki, 7-letniego Stefana, 5,5-rocznej Helenki i 3,5-letniego Bronka, a za tydzień dowie się, jaką płeć ma jej szóste dziecko – jest w czwartym miesiącu ciąży. Masz 32 lata, pierwsze dziecko, Anielkę, rodziłaś, będąc młodziutką dziewczyną – pamiętasz, jak zareagowałaś na tę ciążę? Kiedy zaszłam w pierwszą ciążę, byłam w lekkim szoku. Miałam dopiero 20 lat, zaczęłam studia… Sama pochodzę z wielodzietnej rodziny – było nas dziewięcioro, a ja miałam sporo obowiązków, bo urodziłam się jako druga – więc nie byłam przerażona tym, jak sobie poradzę. Dzieci w moim środowisku to była normalna sprawa, rodziły się, ale żyło się zwyczajnie. To było takie ogólne zaskoczenie. Może nie spodziewałam się, że to wydarzy się tak szybko. Błyskawicznie przyzwyczaiłam się do nowej sytuacji i nie przestałam żyć. Planowałam zmianę studiów, chodziłam na imprezy. Pojawienie się dziecka to nie był dla mnie koniec świata. Twoje dzieci rodziły się mniej więcej co dwa lata, między najmłodszym synkiem a najstarszą córką jest 8 lat różnicy – jak ta załoga się dogaduje między sobą? Między Stefankiem i Helenką jest rok różnicy i długo nazywaliśmy ich bliźniakami. Byli bardzo do siebie podobni i ogromnie się kochali. Wszystko robili razem. Stefan otaczał Helenkę opieką i był dla niej bardzo czuły. Później zaczęli razem bardzo rozrabiać. Teraz Helenka bardziej trzyma z Bronkiem. Nasze dzieci łączy ogromną więź. Wiadomo, że bywa tak, że się kłócą, ale przeważnie bardzo się wspierają i stoją za sobą murem. Uważam, że oni tworzą pewnego rodzaju stado, gdzie każdy jest potrzebny i każdy ma swoje zadanie. Najstarsza Anielka jest siostrą o silnym charakterze i jednak reszta musi się jej podporządkować. Często jest tak, że wszyscy bawią się całymi godzinami razem w pokoju, niezależnie od różnicy wieku. Mało tego – bardzo często jest u nas moja najmłodsza siostra Weronika, która jest w tym samym wieku co Anielka. Można powiedzieć, że też należy do stada. Moje dziewczyny traktują ją jak siostrę. A do tego wasze stado zajmuje jedną wspólną przestrzeń. Mieszkamy w małym domku. Nasze dzieci mają jeden wspólny pokój. Myślimy o rozbudowie i o tym, żeby zapewnić im więcej pokoi. Na razie nie chcą o tym słyszeć. Oni chcą być razem. Najbardziej lubią spać wspólnie, na materacach rozłożonych na podłodze. Stawiam, że w dużej rodzinie niezbędny jest podział obowiązków – u was też tak jest? To wam porządkuje codzienność? Tak, obowiązki są ważne, ale nie przesadzałabym z ich ilością. Ja w domu rodzinnym miałam sporo obowiązków i choć uwielbiałam moją rodzine, myślę, że było tego zbyt dużo. Moje dzieci nie mają wyznaczonych stałych obowiązków, oprócz sprzątania swojego pokoju w każdą sobotę. Reszta zależy od potrzeb dnia. Nie znoszę rutyny, lubię, kiedy jeden dzień różni się od drugiego. Dzieci robią to, o co je poproszę, a czasem same sobie wymyślają prace. Anielka np. od dłuższego czasu ma pasję kulinarną. Z początku pomagała mi i przyglądała się z ciekawością, jak gotuję obiad itp. Teraz często jest tak, że ja w ogóle nie gotuję, bo ona robi to sama z wielka przyjemnością. Poza tym często proszę dzieci o znalezienie par skarpetek, bo to jest trochę jak gra (śmiech). Wyjmują też albo wkładają naczynia do zmywarki, sprzątają sobie w szafach, zajmują się młodszym rodzeństwem, bawiąc się razem. Tego typu obowiązki. Ale tak naprawdę większość czasu się po prostu bawią i to jest dla mnie największa pomoc, którą doceniam. Co jest największym wyzwaniem w byciu mamą wielodzietną? Nie wiem, jak inne mamy, ale ja jestem osobą wysoko wrażliwą – to znacznie utrudnia sprawę w byciu mamą. Nie przeraża mnie gotowanie jak dla wojska, ubranie całej ferajny, góry prania czy pełen zlew garów. W mojej rodzinie było to tak normalne, że nie przerastają mnie takie sytuacje. Najgorsze dla mnie jest przebodźcowanie. Zbyt duży hałas, który po jakimś czasie staje się nie do zniesienia. Ale umiem sobie z tym radzić. Znam swoje granice i nie przekraczam ich. Na szczęście mam świadomość, że nie mam dzieci sama ze sobą, tylko z moim kochanym mężem, który też doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Kiedy wiem, że mój limit się wyczerpał, bez wyrzutów sumienia wychodzę się regenerować. Robie różne rzeczy. Czasem potrzebuję po prostu chwili samotności. To ładne osiędbanie. Wyjeżdżacie na wakacje albo wychodzicie dokądś całą ekipą? Oczywiście! Wyjeżdżamy z dziećmi wszędzie, gdzie tylko możemy. Byliśmy parę razy w Chorwacji z przyjaciółmi, którzy też mają piątkę dzieci, i mieszkaliśmy w jednym domku. Jeździmy też z dziećmi na ferie – wszyscy jeździmy na nartach. Faktem jest, że wymaga to od nas zorganizowania – bywają momenty, gdy czuję, że mnie to przerasta. Najczęściej wtedy, gdy kolejny raz ktoś zgubił rękawiczkę, czy nie wie, gdzie jego czapka bądź buty… Ale nigdy nie jestem w tym sama. Mój Tomek świetnie ogarnia, kiedy ja nie domagam. Jesteśmy w tym razem. Właśnie, na swoim koncie na IG napisałaś: „Często piszecie, że jestem niezwykła. Ogarniam piątkę dzieci, chodzę na siłownie czy balet, i jeszcze do tego spełniam się zawodowo. A ja Wam powiem, że to gówno prawda”. No to jaka jest ta „niegówniana” prawda? Fakt. Pokazuję ludziom na Insta, że można zrobić to, czego się pragnie, mimo że ma się dużo dzieci. Że to zależy od nas i od tego, co zrobimy, aby to osiągnąć. Matka nie musi być kobietą zamknięta w domu, rezygnującą ze wszystkiego, co ją otacza. Nie przestaliśmy z Tomkiem żyć. Kiedy trzeba, jesteśmy z dziećmi, robimy z nimi wszystko to, czego potrzebują, ale jeśli jest możliwość, korzystamy z tego i chodzimy na imprezy, spotykamy się ze znajomymi. Jesteśmy fanami kina niezależnego i nie przepuścilibyśmy okazji, żeby pójść na dobry festiwal filmowy. Nie przeprowadziliśmy się na wieś. Wręcz przeciwnie – mieszkamy prawie w centrum miasta, bo to kochamy. Uważam, że niezależnie od wszystkiego trzeba żyć tak, jak się lubi. Ale też wybrałaś bycie mamą przy swoich dzieciach. Oczywiście, chcę być taka mamą, która towarzyszy dzieciom w większej części ich życia. Natomiast w ogóle nie uważam, aby to oznaczało, że muszę odcinać siebie od świata. Kiedy budzi się we mnie pragnienie, że chcę mieć lepszą kondycję, czy poprawić swój wygląd, bo coś mi nie pasuje, to szukam czegoś, co mi w tym pomoże i realizuję to. Kiedy uświadomiłam sobie, że kocham tańczyć i że właściwie żałuję, że nie mogłam rozwijać tej pasji od dziecka, to znalazłam sobie szkołę i w wieku 30 lat zaczęłam tańczyć balet – to sprawia mi ogromną przyjemność! Kiedy dostaję propozycję zrobienia kostiumów do filmu i czuję, że tego pragnę, nie szukam wymówek, tylko organizuję wszystko tak, aby to zrealizować. Fajne jest to, że dzielisz się na IG wszystkim – sukcesami i słabszymi momentami, jak tow życiu bywa. Pokazuję na instagramie, żeby udowodnić matkom czy w ogóle dziewczynom, że możemy być wolne i możemy robić to, czego pragniemy. Chcę je zmotywować. Ale, kiedy słyszę ciągle, że jestem taka świetna, że tyle ogarniam, że się realizuję, że mi zazdroszczą, bo one nie dają z niczym rady, to mówię im jasno, że ja też nie ogarniam. Przez większość czasu jestem mamą siedzącą w domu z dziećmi. Często chodzę brudna, mam gorsze dni, kiedy nic mi się nie chce. Mam momenty zwątpienia, gdy wydaje mi się, że minęłam się z powołaniem. Jestem jak każda z was. Ale mam pragnienia i świadomość, że jeśli wyjdę z tego domu, zrobię coś dla siebie, to będę szczęśliwa, bo nasze głowy potrzebują ochłonąć. I wtedy zawsze wiem, że największe szczęście daje mi rodzina. Spotkałaś się kiedyś z nieprzychylnymi komentarzami ze strony krewnych, znajomych albo nieznajomych, dotyczącymi waszej wielodzietnej rodziny? Ludzie w zasadzie w większości się raczej dziwią, czasem fascynują. A czasem myślę, że mają nas za wariatów. Zdałam sobie sprawę, że duża liczba dzieci, która dla mnie była zawsze czymś normalnym, jest dla innych abstrakcją. Wiem, że moi rodzice doświadczyli ogromnego prześladowania ze strony najbliższych, co było przez lata uciążliwe i bolesne. Kiedy zaczęliśmy dorastać, okazało się, że ci sami ludzi lgną do nas jak do nikogo innego i są dumni i szczęśliwi z takiej rodziny. To, co wymaga trudu, daje też w przyszłości owoce. Bywa, że ludzie rzucają w naszym kierunku jakieś docinki, ale ja to raczej obracam w żart i wychodzi zawsze śmiesznie. Rodzice nas wspierają, chodź teściowie musieli się trochę przyzwyczaić. Na początku byli dość zszokowani, ale teraz nie mogą żyć bez wnuków, pomagają nam i cieszą się na nowe dziecko. Co jest najlepszego w byciu mamą w dużej rodzinie? Dla mnie cudowne jest to oczekiwanie na nowego człowieka. Fascynuje mnie to, że będziemy mieli nowego członka rodziny, który jest naszą wspólną częścią. Myśle o tym, jaki będzie, jak będzie miał wyglądał – to jest coś niesamowitego! To nowe życie – zawsze myślę o tym, że gdyby nie ta decyzja, nie mógłby uczestniczyć w tej pięknej przygodzie życia. Mój pradziadek Wincenty był dwunastym dzieckiem, często myślę, że mogłoby go nie być – mało kto ma tyle dzieci. Gdyby nie ta decyzja, nie byłoby mnie, mojej rodziny. To wszystko jest bardzo skomplikowane i bardzo piękne. To tajemnica życia. Piękna w byciu mamą wielodzietną jest ta inna rzeczywistość, która mnie otacza na co dzień, to życie stadne, w którym nie skupiasz się na szczegółach, tylko na najważniejszych rzeczach. Dzieci stają się szybko samodzielne i hartują się do życia. Najpiękniejsze jest właśnie móc się temu przyglądać – jak dorastają, jak rodzina się rozrasta, staje się silniejsza. A ty jesteś tego częścią i bierzesz w tym udział. Miłość w rodzinie wielodzietnej się mnoży, a nie dzieli. Pięknie dziękuję za rozmowę! fot. Nela Dymopulos-Kusto * Kasia Niedźwiedź Szałajko jest dziennikarką i mamą piątki – miesiąc temu jej czterej synowie: Józef (11 lat), Emil (7 lat) i bliźniaki Tytus i Wilhelm (5 lat) przywitali na świecie siostrę Jagienkę. Od ładnych paru lat byłaś „matką synów”, aż na świat przyszła Jagienka. Była wyczekiwaną córką? Bardzo dobrze czułam się zawsze w tej roli. Na swoim miejscu. Nigdy nie cierpiałam, że nie mam córki. Mam świetnych synów, każdy jest inny, ciekawy, intrygujący. Więc jakiejś szalonej tęsknoty za córką nie miałam… aż do chwili, kiedy okazało się, że nasze kolejne dziecko to dziewczynka. Wtedy bardzo zatęskniłam za tą konkretną dziewczyną. Poczułam, że przyjdzie do nas w odpowiednim momencie. I tak właśnie jest. Przyniosła ze sobą łagodność. Teraz jesteśmy w komplecie. Kiedyś w wywiadzie powiedziałaś: „Dojrzewałam do macierzyństwa. Najpierw miałam jedno dziecko, w którym się strasznie zakochałam”. Jak się miało to zakochanie przy narodzinach kolejnych synów? To jest zawsze osobna historia. Nigdy sztampa. Nowy wspaniały człowiek. Nowe życie. I nowa buzująca na lewo i prawo miłość. Przy bliźniakach – totalne emocjonalne szaleństwo. Endorfiny w zenicie. A im jestem starsza i więcej jako matka przeszłam, tym bardziej potrafię rozkoszować się tą chwilą, nie rozglądać na boki. Z kolejnym dzieckiem dodatkowo cieszy, że ta miłość tak pączkuje. Wiem na pewno, że nie można dać swojemu dziecku nic wspanialszego niż rodzeństwo. Choć to nie było tak, że od zawsze chciałam mieć piątkę dzieci. To był proces, no i troszkę poszłam na skróty, dzięki bliźniakom. I tym sposobem masz na domowym pokładzie 4 synów, a do tego męża – nie ma co ukrywać, że to chłopacki świat. Jak ci w nim jest jako – do niedawna – jedynej kobiecie? Ach, doskonale. Zawsze dobrze dogadywałam się z chłopakami! Jako dziecko biegałam z nimi po drzewach i trzepakach. No, to biegam dalej. Męski świat ma swoje jasne zasady, jest czytelny. My, kobiety, jesteśmy nieco bardziej… hmmm, skomplikowane. Ale chociaż jestem w mniejszości we własnym domu, nigdy nie czułam się zdominowana. Bo też szczerze mówiąc, nie postrzegam świata przez pryzmat płci, tak jak z mężem nie dzielimy domowych czynności na damskie i męskie. Uzupełniamy się, bo każdy jest dobry w czym innym. Chłopaki widzą, że facet też ugotuje obiad, wyrzuci śmieci czy umyje podłogę. Jego życiowym celem nie jest kopanie piłki. Czy chłopcy wspierają was w tej codzienności? Mają swoje obowiązki? Jesteśmy drużyną, w domu każdy jest pełnoprawnym zawodnikiem, to nie książęta obsługiwani przez rodziców. Nie wpuściłabym przyszłych synowych na taką minę (śmiech). Staramy się szybko usamodzielnić chłopców i wymagać od nich (oczywiście według ich możliwości i OCZYWIŚCIE bywa to niełatwe). Dbają o dom i siebie nawzajem. Starsi pomagają młodszym. Szybsi muszą poczekać na wolniejszych. A teraz doszła malutka Jagna. To niesamowite patrzeć, jak starszy brat sam z siebie zmienia siostrze pieluszkę, albo nosi na rękach i śpiewa kołysankę. Myślę sobie wtedy, że może być z niego dobry ojciec. Że to jest naturalne. Że duża rodzina pozwala otworzyć się na drugiego człowieka, jego potrzeby. Relacje między rodzeństwem w takiej ekipie są wielopłaszczyznowe. Wszyscy staramy się coś z siebie dawać innym. Branie jest zdecydowanie mniej ekscytujące. Jeden z waszych synków walczył z chorobą nowotworową. Jak jego bracia sobie z tym radzili? To był trudny czas dla całej rodziny. Ekstremalnie. Ale też jednoczący. Szukaliśmy wtedy oparcia w sobie nawzajem. Chłopcy bardzo to przeżyli, każdy trochę inaczej. Jeden potrzebował więcej przytulania, drugi rozmowy, trzeci czasu tylko z nim. Trochę szybciej dojrzeli, wiedzieliśmy, że musimy porządnie to z nimi przegadać, żeby nie zostali z tym sami. Ale dzieci zawsze w takich chwilach patrzą na rodziców. My wierzyliśmy, że dopłyniemy do brzegu. Dzięki temu nasi synowie czuli się bezpiecznie. A z naszej onkologicznej izolatki, podczas odwiedzin braci, czasem można było usłyszeć beztroski dziecięcy śmiech. Nasz syn wygrał tę batalię, więc ta lekcja była dla nas łatwiejsza do dźwigania. Ale była krzyżem. Dźwigaliśmy go wszyscy razem, ramię w ramię. Wiesz, jaki nasuwa mi się wniosek? Że jako mama piątki nie masz ani mniej, ani więcej zmartwień, które matki miewają generalnie. Opowiedz jeszcze o twojej pracy – jesteś dziennikarką, a to często zawód-wyzwanie. Udaje ci się godzić pracę z ogarnianiem domu? To kompromisy czy raczej wyrzeczenia? Nigdy bym siebie nie podejrzewała o taką wielozadaniowość. Dostałam ją w prezencie, w pakiecie z dużą rodziną. Z królowej chaosu zostałam mistrzynią logistyki (śmiech). Rodzina mnie też nauczyła odpuszczać. Wybierać to, co ważne. Znosić bałagan, pokochać gwar, dzielić uwagę, łączyć potrzeby, nie przejmować się bzdurami. Realizuję się zawodowo, choć nie działam już w tzw. głównym nurcie – odpłynęłam z niego na własne życzenie. To mi pasuje. Ale oczywiście łączenie tych ról czasem wymaga też ostrej gimnastyki, z wypełniania obu weryfikowana jestem natychmiast – na szczęście dzieci nie są w tym temacie bezwzględne. I tak samo dobra bywam w ogarnianiu, jak i nieogarnianiu. I oba są immanentnie wpisane w macierzyństwo. Co jest największym wyzwaniem w byciu mamą wielodzietną? Czasem po prostu codzienność. Wyzwaniem bywa dla mnie logistyka, pogodzenie potrzeb wielu osób (także własnych), czasem wyzwaniem jest cierpliwość. Każda matka ma swoje Kilimandżaro, bez względu na to, czy ma jedno, czy kilkoro dzieci. Ale ja wiem na pewno, że duża rodzina jest też ogromnym wsparciem (co pokazał czas pandemii, przetrwać taki czas razem jest łatwiej). Poza tym nie wiem jeszcze wszystkiego o swojej wielodzietności – najstarszy syn ma dopiero 11 lat, pewnie jeszcze dużo przede mną. Sytuacja jest dynamiczna. Spotkałaś się kiedyś z nieprzychylnymi komentarzami ze strony krewnych, znajomych albo nieznajomych, dotyczącymi waszej wielodzietnej rodziny? Raczej incydentalnie i nigdy wprost. Drażniące jest wypatrywanie deficytów u naszych dzieci. Niektórzy są przeświadczeni, że w dużej rodzinie musi dzieciom czegoś brakować – miłości, uwagi, czy dóbr materialnych. Nam się wydaje, że jest wręcz odwrotnie. Miłość dzieli się naturalnie i dla każdego jej wystarcza, nasze dzieci są otwarte, łatwo nawiązują relacje, nie giną w tłumie zahukane przez rodzeństwo. Dajemy im dobrą edukację, dbamy o ich czas wolny, pokazujemy świat. A jeśli chodzi o posiadane dobra… cóż, aktualnie pracujemy nad ich ograniczeniem. Wobec tego tym, którzy wypatrują deficytów, powiedz, co jest najlepszego w byciu mamą w dużej rodzinie? Och, profity są bardzo konkretne. Na przykład poranne zbiorowe przytulanie, wielość nosków do całowania, satysfakcja, kiedy dzieciaki nie są zainteresowane telewizorem, tabletem czy smartfonem, bo wolą bawić się i razem szaleć z rodzeństwem. Patrzę sobie często na nich i myślę: „kurcze, mają superdzieciństwo”. Piękne dzięki za rozmowę. Trzymajcie się ciepło! * Maria „Maja” Śpikowska – mama Jeremiasza (7,5 roku), Noemi (6 lat), Samuela (5 lat), Borysa (3,5 roku), Stasia (2 lata) i Niny (9 miesięcy). Prowadzi bloga Mamajastado i profil @mamajastado na Instagramie. Razem z mężem prowadzą firmę Ale napis, w której spełniają swoje marzenia i projektują szyldy reklamowe. Pamiętasz przyjście na świat pierwszego dziecka? Urodziłam Jeremiasza, gdy miałam 23 lata, i miałam masę wyobrażeń na ten temat. Kojarzysz memy „Wiesz wszystko na temat dzieci, dopóki nie masz własnych”? To jest o mnie! (śmiech). Przy pierwszym dziecku wydawało mi się, że jestem bardzo świadoma macierzyństwa, że jestem świetnie przygotowana do porodu, bo przecież przeczytałam „W głębi kontinuum” i wiele innych książek, które podsunęły mi koleżanki. Do tego moja mama rodziła w domu i w latach 90. była w organizacji La Leche League – walczyły z dziewczynami o normalizację karmienia piersią i pomagały podobnie jak doradczynie laktacyjne dziś. Jako dziewczynka dorastałam w atmosferze tego, że poród to coś wspaniałego, że karmienie piersią to coś normalnego, a jako nastolatka oglądałam książki ze zdjęciami z porodów. Wydawało mi się, że wszystko wiem, natomiast moja pierwsza ciąża była przenoszona 2 tygodnie. I było wywoływanie porodu… Tak, oksytocyna, wywoływanie porodu – było tu dużo ingerencji lekarzy. Dziś myślę, że lekarze pomogli mi przejść przez bardzo ciężki poród, ale to zderzenie moich wyobrażeń z rzeczywistością było niełatwe. Okazało się, że nie potrafię sama rozmawiać z lekarzami i walczyć o swoje prawa. Miałam zaprzyjaźnioną położną, ale nie wszystko szło po mojej myśli. Z każdym kolejnym porodem czułam się lepiej przygotowana – to się zmieniło na plus. Przy czwartym dziecku miałam już taką fajną pewność siebie, że gdy neonatolog powiedział, że nie mogę iść na USG z dzieckiem, odparłam: „Właśnie, że mogę, proszę pana! Takie są moje prawa”. I poszłam. Przepisy i procedury szpitalne się nie zmieniły, ale wzrosła moja świadomość. Doświadczenie to złoto. Od czwartego dziecka nikt mi nie fikał (śmiech). Jak dzieciaki odnajdują się w waszym, jak to ładnie nazywasz, stadzie? Wspominasz, że czasem bywają „wolontariuszami” i pomagają w domu. Opiekują się sobą? Nie mamy tak, że któreś dziecko jest odpowiedzialne za konkretnego brata czy siostrę, to raczej potrzeba chwili. Jeśli muszę wyjść do łazienki, proszę Noemi, żeby spoglądała na najmłodszą Ninę, i robi to bez problemu. Zdarza się, że mówi: „Mamo, teraz nie mogę, jestem zajęta” i OK, proszę, by dała mi znać, gdy będzie wolna. Tu warto dodać, że oboje z mężem jesteśmy z rodzin wielodzietnych: ja jestem najstarsza z siódemki, a Kuba jest ósmy z jedenaściorga, więc znamy perspektywę najstarszego i najmłodszego malucha. Na tej podstawie pewne rzeczy robimy, a pewnych unikamy. Oczywiście jako normalni ludzie też popełniamy błędy wychowawcze, ale doświadczenie pomaga i nigdy nie zmuszamy starszych dzieci, żeby były odpowiedzialne za te młodsze. Nie robimy z nich opiekunek czy małych dorosłych, a jednocześnie chcemy, żeby byli wychowani w przeświadczeniu, że żyjemy w społeczności, i że mamy swoje obowiązki – jeżeli Jeremiasz nie wyładuje zmywarki, to nie będziemy mieli na czym zjeść kolacji. To jego zadanie, którego uczy Stasia – młodszy czuje się nobilitowany, a starszy dumny, że jest wzorem dla brata. A co z ubieraniem się? Wiem, że uporządkowana garderoba sporo wam ułatwia. Starsi ubierają się sami, my ubieramy tylko dwójkę najmłodszych. Borys już też nieźle sobie z tym radzi. Na pewno garderoba dzieci im w tym pomaga – każdy ma posegregowane swoje ubrania i wie, że szuflada, do której sięga jest jego, a w niej jest koszyk z czystymi gatkami i skarpetkami. Ktoś mi ostatnio powiedział, że to jest bardzo Montessori, a ja myślę sobie, że coś, co ułatwi życie każdej mamie – niezależnie od tego, czy ma jedno dziecko, czy piątkę – to dostosowanie środowiska do dziecka, nie odwrotnie. Trzeba dać dzieciom żyć, ale też podać stołek, żeby mogły sobie nalać tej wody. Skoro jesteśmy przy usprawnieniach rzeczywistości, to wspomnę, że na twoim koncie na IG pysznią się kolorowe talerze ustawione na stole – czasem sześć, czasem osiem. Jak wygląda przygotowanie posiłku dla takiej załogi? Przecież każdy ma swoje preferencje smakowe, a do tego dochodzą nietolerancje pokarmowe! Nasze dzieci nie mają uczuleń i nietolerancji, jedzą gluten i białko. Być może to wynika z tego, że nie stosujemy przetworzonej żywności – poza sytuacjami awaryjnymi. Po prostu nam się to nie opłaca, bo jedzenie jest pakowane w porcje dla mniejszych rodzin. Robię po prostu większe zakupy. Ostatnio wzbudziłam podejrzenia ochroniarza, bo wpakowałam do koszyka całą skrzynkę pomidorów, która i tak starczy nam na jakieś trzy dni. Czasem moje zakupy mogą wyglądać trochę groteskowo (śmiech). Jeśli chodzi o gotowanie, wszyscy jemy to samo. Mam bardzo prosty styl gotowania, kocham kuchnię włoską – uważam, że jest stworzona dla dużych rodzin. Sprawdza nam się też sposób wielodzietny, czyli ustawiam talerz z jedzeniem na środku stołu, a dzieci mogą wybierać, co chcą jeść. Mamy przy stole taką zasadę, że nie mówimy, że coś jest „obrzydliwe”, a jeśli maluchom coś nie smakuje, odkładają to na brzegu talerza i mówią „to nie jest mój hit”. Działa! Patrzę na twoje zdjęcia z domowego pokładu i myślę sobie: ale tam czysto! To teraz się przyznaj, czy to „kadry ułożone”, czy udaje ci się tak ogarniać dom? Bardzo lubię porządek, lubię mieć rzeczy poukładane po swojemu, i dużo czasu zajęło mi przyjęcie tej myśli, że mieszkają z nami dzieci, że mieszają wszystko i robią bałagan. Co więcej, nie oceniają tego jako bałagan. Czasami się wściekam, ale generalnie bywa tak, że mamy bałagan, ale muszę go zostawić, żeby robić coś innego, np. poczytać maluchom książkę. Muszę olać, że połowa naczyń nie jest wsadzona do zmywarki, albo połowa prania została w pralce. Przecież kolejna chwila, w której będę mogła im poczytać, może nie nadejść. Udaje wam się wychodzić gdzieś całym stadem? Pewnie, choć prawdę mówiąc, nie jesteśmy fanami wychodzenia do restauracji czy do centrum miasta, bo to nie są miejsca przyjazne dzieciom – i to nie dlatego, że mamy ich dużo, tylko generalnie. Najłatwiej jest nam jechać w przyrodę, najczęściej do lasu – tam odpoczywamy. Jeździmy jednym samochodem – mamy dziewięcioosobowego volkswagena transportera. Na wakacje jeździmy nad morze, przed sezonem (możemy unikać wiecznego odmawiania dzieciom kupowania tandetnych zabawek na straganach i jedzenia frytek dwa razy dziennie). Teraz planujemy wyjazd w góry, do naszej tajnej bazy – chatki, w której nie ma bieżącej wody, za to jest mnóstwo zwierząt dookoła, np. gdy myjesz zęby przy strudze, towarzyszą ci owce. Dzieci w przyrodzie mają totalną wolność. O, tak – w naturze wszyscy jesteśmy wolni. Z przyjściem na świat kolejnego dziecka miłość się mnoży, ale czas trzeba jednak nieco podzielić. Udaje ci się wygospodarować chwilę na „randki” tylko z jednym dzieckiem? Staramy się to robić wtedy, kiedy dzieci dają sygnał, że tego potrzebują. Czasem czuję, że mijam się z którymś dzieckiem, mimo że siedzimy przy jednym stole. To też zależy od charakteru malucha – niektóre są ekstrawertyczne, jak ich matka (śmiech), a u innych więcej się dzieje we wnętrzu i trzeba je po prostu zapytać. I nie chodzi o to, żeby jechać nie wiadomo dokąd – czasem wystarczy spacer do Paczkomatu albo 15 minut dookoła osiedla. Dla malutkiego dziecka to wystarczające, bo wtedy jest się skupionym tylko na nim. Teraz, kiedy rozmawiamy na Skype, wasze dzieci są pod opieką niani. Często korzystacie ze wsparcia? Rodzina nam czasem pomaga, ale moi teściowie mają czterdzieścioro wnucząt, a moi rodzice jedenaścioro, a do tego wszyscy pracują, więc nie polegamy na dziadkach (śmiech). Priorytetem jest dla mnie bycie mamą, ale po czwartym dziecku zrozumiałam, że jestem jedna i nie muszę być tylko mamą. To był przełom, owocny dla naszej rodziny, dla naszego związku. Kiedy muszę popracować, staramy się szukać opiekunek, najczęściej są to dziewczyny z wielodzietnych rodzin, które mają doświadczenie z młodszym rodzeństwem. Właśnie – muszę ruszyć z moim blogiem, bo już zarósł chwastami! Spotkałaś się kiedyś z nieprzychylnymi uwagami ze strony krewnych, znajomych albo nieznajomych, dotyczącymi wielodzietnej rodziny? Takich komentarzy jest bardzo niewiele – nie wiem, czy coś się zmieniło w społeczeństwie, czy my przerażamy swoim ogromem (śmiech). Odkąd mamy szóstkę dzieci, nikt nas nie zaczepiał w sposób negatywny – to się zdarzało do trzeciego dziecka. Później, kiedy czekaliśmy na czwarte dziecko, zaczęło się słynne 500 plus. Czytałam, że ludzie dokuczają rodzinom wielodzietnym, wołając za nimi „500 plus!” – nam się to nie przytrafia. Na moim koncie na Instagramie zdarzają się nieprzyjemne komentarze, ale to naprawdę promil. Za to – co ważne i ciekawe – dużo ludzi mówi nam miłe i pozytywne rzeczy, gdy spotyka nas na ulicy. Ale super! Dołączam do nich. To powiedz jeszcze, co jest najpiękniejsze, a co bywa największym wyzwaniem w byciu mamą wielodzietną? Trudne są te momenty, kiedy przez zmęczenie fizyczne zgubi się przekonanie o tym, kim się jest. Z macierzyństwem jest jak z pracą – może być twoją pasją, ale możesz się też wypalić, i ja się czasem wypalam. To jest sygnał, że muszę się zaopiekować sobą. Jak w samolocie, kiedy najpierw zakładasz maseczkę sobie, a później dziecku. Zmęczona mama niewiele może zdziałać – dla dziecka, dla męża, dla siebie i dla świata. O tym staram się pamiętać. Macierzyństwo jest też dla mnie wyzwaniem duchowym – żeby wychować tych ludzi, których dał mi Pan Bóg. A najpiękniejsze w byciu mamą wielodzietną są te momenty, kiedy wszystkie dzieci siedzą przy stole i to najmniejsze, które jest niewinne i jeszcze nam nie odpyskowało (śmiech), tak szczerze się cieszy, klaszcze. Ta autentyczna radość udziela się nam wszystkim. Uwielbiam też te chwile w przyrodzie – wtedy po prostu jesteśmy rodziną. Dziękuję za rozmowę! Czy wśród was też są mamy wielodzietne? Jeśli tak – jakie macie doświadczenia w macierzyństwie i społeczeństwie? Jestem ogromnie ciekawa, czy blisko wam do historii naszych bohaterek. Powodów do miłości jest wiele. Duży ekran wciąga w świat, w którym nas nie ma. Zabiera tam, gdzie możemy poczuć dreszczyk emocji. Na kilkadziesiąt minut stać się kimś Orange prześwietliła upodobania kinowe Polaków. My ten ciekawy raport podzieliliśmy na cztery odcinki. Będziemy je publikowali, zaczynając od dziś, w kolejnych Magazynach "GL". Dowiecie się, dlaczego sądzimy, że co amerykański film, to amerykański, jakie produkcje uznajemy za najlepsze, a które za najbardziej przereklamowane, do jakich aktorów i aktorek wzdychamy w myślach. Ale zaczynamy od najważniejszego: wyliczenia powodów, dla których Polacy w ogóle chodzą do Możemy być razemCo łączy rodzinny wypad na działkę z wyjściem do kina? Okazja do wspólnego spędzenia wolnego czasu. A właśnie to jest dla Polaków najistotniejsze przy wyborze formy relaksu. Bo przebywanie w grupie to ważny element naszego stylu przypadku chodzenia do kina skład paczki zmienia się wraz z wiekiem. Najpierw są to znajomi, potem przyjaciele, następnie osoby z pracy, a w końcu wszystko koncentruje się na rodzinie. - To opis mojego przypadku - śmieje się Monika Przygrodzka z Zielonej Góry. Jako nastolatka do nieistniejącego już kina Wenus chodziła ze znajomymi z osiedla. W porywach było to nawet kilkanaście osób. Parę lat później zastąpiły je przyjaciółki z liceum: Anka i Agnieszka. Gdy urodziły dzieci i czasu było mniej, Monika chodziła z koleżanką z pracy, która przez te seanse stała się kimś Śmiejemy się, że nić sympatii nawiązała się między nami na filmie "Godziny". Bo obie płakałyśmy w tych samych momentach - wspomina. Teraz z przyjaciółkami wyskakuje rzadko i tylko na kawę. A do kina chodzi już wyłącznie z rodziną: dziećmi Zuzią i Antosiem oraz z mężem Maćkiem. - Mam tak mało czasu, że łapię każdą okazję, by spędzać czas razem z najbliższymi - tłumaczy ten Łączymy przyjemnościFilmy na wielkim ekranie częściej oglądają ludzie młodzi (do 29. roku życia), lepiej wykształceni, mieszkańcy dużych miast oraz uczniowie i studenci. Dla nich kino często jest związane z wychodzeniem "na miasto". Najpierw seans, potem pub lub ten sposób łączą potrzebę oglądania z okazją spędzenia czasu ze znajomymi. Młodsi kinomani chodzą na filmy właśnie ze względu na możliwość tych dwa w jednym są pożądane i modne. To galerie handlowe, które pozwalają pożenić oglądanie filmów z zakupami, podniosły wizerunek kina jako towaru Dajemy szansę miłościNajchętniej chodzimy do kina z partnerką lub partnerem, bo to niezmiennie i od lat chętnie wybierane miejsce na randkę. Szczególnie idealne na pierwsze spotkanie, bo jesteśmy sami, ale jednak w tłumie. Ciemna sala z jednej strony zapewnia wtedy poczucie intymności, a z drugiej eliminuje niezręczną ciszę, która mogłaby zapaść. Poza tym wspólne oglądanie jest też niezłym barometrem, czy ktoś do siebie Jest nawet taka teoria naukowa, że jeśli w tych samych momentach filmu razem śmiejemy się albo płaczemy, to może coś z tego będzie - opowiada Monika Kowalska, dyrektorka kina Helios w Askanie w dziwnego, że randki w kinie lubi aż 56 proc. badanych Polaków! - Widać to szczególnie w walentynki. Wtedy jesteśmy oblegani po brzegi - dodaje Kowalska. - Pary przychodzą nie tyle na film, co w ramach rytualnego zwyczaju, bo wykupują bilety nawet na horrory czy bajki dla Zapewniamy sobie odprężenieBadani Polacy jako główny powód chodzenia do kina podają chęć relaksu. Dotyczy to zwłaszcza kobiet. To głównie one w trakcie seansu pragną odpocząć od domowych obowiązków, dzieci i męża. - Bo do kina chodzi się teraz tak, jak na zakupy: żeby poprawić sobie nastrój - stwierdza w raporcie Tomasz Raczek, znany krytyk traktujemy jako odskocznię od codziennego życia. Siadając w fotelu, "wchodzimy" w tunel czasoprzestrzenny. Miejsce poza mocą działania czasami szarej rzeczywistości. Przenosimy się tam, gdzie nas nie ma, gdzie czujemy się zupełnie inaczej i możemy być zupełnie kimś Świadczy o naszym statusieIm komuś lepiej się powodzi, tym chętniej chodzi do kina. Szczególnie wizyty w multipleksach to potwierdzenie, że sobie radzimy w życiu. Bo stać nas i na bilety, i na popcorn, który jest bardzo pożądanym składnikiem takiej mamy pieniądze, duży ekran zawsze wygra z telewizją także i z innego powodu. Lepiej pokazuje efekty specjalne, a 39 proc. badanych Polaków to właśnie dla nich chodzi do Pozwala poczuć dreszczykDla młodszych kino to głównie sposób na relaks i dobra, grupowa zabawa. Mężczyźni między 20. a 30. rokiem życia traktują kino jako dostarczyciela silnych wrażeń. Ale już starsi widzowie poszukują w filmie emocji przeróżnego rodzaju. Radość, wzruszenie, strach, adrenalina... Gdzie indziej, jak nie w filmie, odnajdziemy to wszystko w pakiecie?Źródło: Raport Orange "Preferencje kinowe Polaków".Czytaj e-wydanie »

kochamy się ale nie możemy być razem bo mamy rodziny