każdy centymetr jej ciała Jak zombie penetrują mroczne zakątki W poszukiwaniu orgii w poszukiwaniu zbrodni Nie muszę śnić o cudzołóstwie Z trudem tłumięorgii w W ciągu ostatnich dwóch miesięcy brałam udział w Akademii Rekrutera w ProData Consult i emagine Group, która przygotowała mnie, do zadań jakie stawia praca rekrutera IT. Ten czas W piątek brałam udział w zawodach pływackich. Poznałam dużo miłych osób. Zdobyłam 10 miejsce. Nie jestem z tego zadowolona. Mogłam wcześniej więcej poćwiczyć. Postanowiłam dużo czasu poświęcić treningom. Może wtedy będę odnosić większe sukcesy. Kanclerz Austrii brał udział w orgii!? Polacy wyzywani od faszystów! – A. Wolska z Kolonii. Close. 1. Posted by 2 years ago. Archived. CZAS NA ZMIANY === Swego czasu brałam udział w ciekawym projekcie "Solidarni w regionie - innowacyjni w działaniu" w partnerstwie z Regionem Bydgoskim manfaat salep pi kang shuang untuk flek hitam. Dzień Otwarty wRealu24: 15 czerwca, g. 12 - Zapraszamy! Wspomóż nas wpłacając dobrowolną kwotę (PKO BP): 81 1020 4900 0000 8502 3142 0193 tytułem: Darowizna na wRealu24 Darowizna PayPal: Subskrybuj i wspomagaj naszą platformę medialną: Zapraszamy na: Subskrybuj Kanał: Facebook: Twitter: Stronę: Austrii brał udział w orgii!? Polacy wyzywani od faszystów! – A. Wolska z Kolonii polska hd1,882 Likes1,882 Dislikes44,145 views views268K followersNews & Politics Upload TimeStreamed live on 19 May 2019 Wakacje w Oksytanii to mój ulubiony sposób na wypoczynek. Mam szczęście, bo w tej krainie wina, słońca, gór i morza mieszkają moi teściowie, więc co roku jeździmy tam w sierpniu, kiedy upały wyganiają nas na dobre z Paryża. Oksytania to region, który pokochałam od pierwszego wejrzenia i miłość ta trwa do mówię moim polskim znajomym, że jadę na południe Francji, wiele osób zakłada automatycznie, że będę w Prowansji. Nic dziwnego, bo to chyba najbardziej znany i rozreklamowany na świecie region Francji, podobnie jak włoska Toskania. Rywalizację o “najbardziej popularne miejsce turystyczne w Europie” zostawię tym dwóm pięknym i bogatym regionom. Ja uciekam na wakacje do Oksytanii czyli na zachód od Nicei i słynnego Cannes, w region, który znają wszyscy Francuzi, ale wolą nie rozpowiadać o nim byle komu…. Wakacje w Oksytanii – poznaj ukryty skarb Francji Oksytania to nie jest najbardziej googlowany region Francji, a na dodatek nie sprawia wrażenia, jakby zabiegał o uwagę całego świata. Mam wręcz odczucie, że wszelkie akcje reklamowe są kierowane bardziej do Francuzów, niż do turystów zagranicznych. Nawet kiedy zwiedzamy zabytki, to rzadko natrafiamy na obcokrajowców – najczęściej tylko kilku Holendrów albo Niemców. Nic dziwnego że obcokrajowcy nie wiedza, co to za region, skoro Francuzi wymiennie używają aż kilku określeń i laikowi trudno zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi. W zrozumieniu, co to za region Francji nie pomogli też politycy. Kilka lat temu uparli się przy reformie administracyjnej, w związku z którą nawet Francuzi zaczęli się zastanawiać, w jakim do licha, regionie oni faktycznie mieszkają. Oksytania to obecnie region, który powstał w wyniku fuzji Langwedocji (jej stolicą było miasto Montpellier) i regionu Midi-Pyrenées. Jej stolicą jest Tuluza, a inne większe miasta to między innymi Montpellier i Perpignan. Reforma administracyjna została przeprowadzona w 2016 roku i od września 2016 obowiązuje nazwa Oksytania – regionu ze stolicą w Tuluzie. Wakacje w Oksytanii, czyli co to właściwie za region? Ponieważ jesteśmy jednak we Francji, to aby jeszcze bardziej namieszać ludziom w głowach, przez okres przejściowy używano ponadto nazwy Languedoc-Roussillon-Midi-Pyrenées. Na szczęście już to mamy za sobą i nazwa Oksytania jest już w oficjalnym obiegu. (Uff….) Nie zdziwcie się jednak, kiedy usłyszycie określenie Mediterranée. Używane jest głównie, aby podkreślić bliskość Morza Śródziemnego, chociaż logicznie to określenie odnosi się tylko do miejscowości leżących na wybrzeżu. Czasami mówi się też po prostu Południe Francji (Sud de France). Wyczytałam na oficjalnej stronie regionu, że mianem Sud de France określa się kilkaset produktów wytwarzanych przez lokalne firmy. Ma to potwierdzać ich wyjątkowy charakter i doskonałą jakość. Obecnie, po reformie administracyjnej do Oksytanii należy 13 departamentów, a jej największymi aglomeracjami miejskimi pozostały Tuluza i Montpellier. Aby nie zanudzać Was szczegółami geograficznymi, odsyłam do mapy. Kultura oksytańska – czyli corrida, ser roquefort i świetne wina Oksytania to nazwa oficjalnie używana od 2016 roku, chociaż istnieje jako kraina historyczna od średniowiecza. To region, który od zawsze podkreślał swoją odrębność i niecałkowicie francuski charakter. Bezkrwawa corrida. Zawodnik ma dotknać oryginalności Oksytanii mogą być chociażby corridy, które są regularnie organizowane. Oksytania to region, w którym do dzisiaj areny są pełne, matadorzy to sławy, a setki ludzi spędzają cały letni sezon oglądając zmagania ludzi z bykami. Oczywiście są to tzw. “corridy bezkrwawe” – matador ma za zadanie jedynie dotknąć byka, ewentualnie zdjąć z jego rogów kokardkę. Jak dla mnie są to kompletnie bezsensowne rozrywki, ale to tradycja i niektórzy lubią tego typu “atrakcje”. Jeżeli dzielicie moją empatię do zwierząt, to i tak polubicie wakacje w Oksytanii, bo trudno o miejsce bogatsze w rozrywki – i niekoniecznie musi to być łapanie byka za rogi 🙂 Smakosze i foodies będą mogli oddać się orgii obżarstwa. To z Oksytanii pochodzi słynny ser roquefort, a łakomczuchy z całego świata jadą do Carcassonne. Nie tylko po to, aby podziwiać średniowieczną warownię, ale aby poznać smak tradycyjnego dania cassoullet. Spróbujcie go raz, a już zawsze będziecie o nim marzyć….. Oksytania to 280 000 hektarów winnic Winnice z tego regionu są rozpieszczane słońcem i wychuchane mistralem, a wino z Oksytanii zadowoli wszystkie podniebienia. Turystyka związana z poznawaniem kultury wina coraz bardziej rozwija się w tym południowym regionie Francji, a co najciekawsze, można tutaj połączyć odkrywanie smaków wina z wypoczynkiem na świeżym wakacji w Oksytanii popularną rozrywką stają się tak zwane “winne drogi” (routes des vins), podczas których zwiedzamy region i próbujemy lokalnych trunków. Kilka lat temu brałam udział w “Vignes Buissonnères” – ekskluzywnej imprezie, podczas której degustuje się wina, dobrane do nich potrawy, a w przerwach pokonuje się kilkukilometrową trasę w malowniczych winnicach. Język oksytański – język kwiatów, miłości i trubadurów Swoją odrębność od Francji centralnej Oksytania podkreślała też przez wiele lat używając języka d’oc, czyli język oksytański to kuzyn języka katalońskiego. Obydwa pochodzą z rodziny języków romańskich, a lingwiści utrzymują, że oksytański zawiera ślady języka, którym posługiwali się Gallowie przed podbiciem ich przez Rzymian. We Francji trudno obecnie znaleźć osoby, które mówią w języku oksytańskim, chociaż w przeszłości posługiwano się nim na terytorium większym niż cała Francja! Co ciekawe, był to język ojczysty angielskiego króla Ryszarda I (znanego jako Ryszard Lwie Serce). Zwykło się mówić, że język oksytański (langue d’oc) powstał dzięki trubadurom. Jego złoty wiek to przełom wieku XI i XIII. To przecież epoka triumfów trubadurów, którzy właśnie w tym poetyckim języku tworzyli pieśni o miłości idealnej. Oksytania i jej wielcy bohaterzy Chociaż przeciętny Polak, zapytany o znane postacie z Oksytanii, potrząśnie tylko głową, to wystarczy wymienić kilka nazwisk, a okaże się, że bohaterzy tej krainy są nam przecież dobrze znani. Henri Toulouse-Lautrec – nieprzeciętny artysta, dzisiaj kojarzony z szalonymi czasami belle époque i paryskim Moulin Rouge, pochodzący z linii wielkich hrabiów Tuluzy, Henri Toulouse-Lautrec urodził się w miejscowości Albi. Chociaż jego dzieła inspirowane są głownie Paryżem i życiem stolicy Francji, to Oksytania nie zapomniała, że to jeden z jej “wielkich ludzi”. Jean Moulin – Jako Polacy, dumni z dokonań naszej AK i bohaterstwa powstańców warszawskich, na pewno z przyjemnością dowiemy się, że założyciel francuskiej Résistance [ruchu oporu] – Jean Moulin urodził się w mieście Béziers w departamencie Hérault. Podczas II wojny znany był jako “Max”. Przed jej wybuchem wiódł spokojny żywot przystojnego, uzdolnionego artystycznie młodzieńca. Torturowany przez gestapo zmarł w 1943. Pomimo ogromnego cierpienia, nie zdradził swoich towarzyszy. Georges Brassens – wystarczy kilka taktów piosenki i rozpływamy się we francuskiej atmosferze romantyzmu, niespełnionej miłości i poezji. Słynny artysta urodził się w nadmorskim Sète i tam został pochowany. Miasto do dzisiaj pamięta o tym wybitnym muzyku i poecie, co roku urządzane są tam imprezy ku jego czci. Paul Cézanne – jeden z najsłynniejszych malarzy, spędził lata znajdując natchnienie w słonecznych krajobrazach Oksytanii. Nie był zresztą jedynym artystą, który pokochał ten francuski region. Południe Francji uwiecznili w swoich dziełach Monet, Renoir, Chagall, Picasso, Matisse, Gauguin, Van Gogh i Bazille. Czyli wakacje w Oksytanii to rozrywka dla prawdziwych dziwię się, że większość Francuzów marzy o przeprowadzce na południe, jak tylko przejdą na emeryturę. Chociaż bardzo lubię Paryż i doceniam, jakie daje możliwości, moim marzeniem jest w przyszłości przeprowadzka do oksytańskiego miasteczka i życie w otoczeniu cykad, winnic i słońca. Wakacje w Oksytanii zawsze przekonują mnie, że to jedno z moich ulubionych miejsc na świecie. Tutaj wpis o tym dlaczego Oksytania to idealny region jeżeli lubimy piesze wycieczki i cuda natury Podczas pisania artykułu korzystałam z następujących źródeł:Petit Dictionnaire Insolite de l’occitan et des Occitans – Jaques Bruyère, Line FormentalVoyages de presse 2017 Occitanie Midi-France Info Razem Warszawa: Pierwszym protestem, w jakim brałam brałam udział był Czarny Protest z września 2016. I choć byłam wtedy uczennicą liceum, która bardziej przejmowała się maturą z biologii niż sytuacją w naszym kraju, to dołączyłam wtedy do dziesiątek kobiet, które wyszły w tamten poniedziałek na ulice mojego rodzinnego miasta, bo poczułam, że to jest ważna kwestia, wobec której nie potrafię przejść obojętnie. Od tamtych protestów minęły już ponad cztery lata, więc gdy usłyszałam o haniebnym wyroku Trybunału, byłam wściekła. Wściekła, że cały czas, jesteśmy zmuszane walczyć o nasze podstawowe prawa, o naszą godność, o nasze bezpieczeństwo. Wściekła, że jesteśmy sprowadzane do roli inkubatorów, uprzedmiotawiane, traktowane jak istoty drugiej kategorii. Jeszcze przed październikowym wyrokiem miałyśmy w Polsce jedno z najbardziej restrykcyjnych ustawodawstw ws. aborcji w Europie i absolutnie nie pozwolimy na jego dalsze ograniczenia. Anty-aborcjoniści tłumaczą swoje poglądy „chęcią obrony życia” – dlaczego jednak pomijają życie kobiet, matek, rodziców? Dlaczego chcą skazywać je wieloletnie cierpienie, traumy, potencjalne ciężkie uszczerbki na zdrowiu? Dlaczego przy jednoczesnym zakazywaniu aborcji, nie chcą zapewniać dzieciom z niepełnosprawnościami i wadami rozwojowymi możliwości godnego życia? Dlaczego nie biorą pod uwagę warunków socjoekonomicznych rodzin, ich możliwości do zaopiekowania się dzieckiem? Dlaczego zapominają o niepełnosprawnych dorosłych, zamkniętych DPS-ach, często mieszkającymi w fatalnych warunkach, pozostawionych samymi sobie? Aborcja nie jest żadną przyjemnością i dobrze, gdyby było ich dokonywanych jak najmniej. Ale zmniejszajmy ich liczbę nie zakazami, ale rzetelną edukacją seksualną, łatwo dostępną antykoncepcją, walką z kulturą gwałtu i patriarchatem. Dlatego protestuje i będę protestować, ponieważ chciałbym żyć w kraju, w którym każda z nas może mieć wybór i bez strachu planować rodzinę. Gdzie może po prostu czuć się bezpiecznie. Joanna Gierzyńska Studentka psychologii Członkini okręgu warszawskiego Razem #KobietyRazem #WyrokNaKobiety _____________________________________________ #KobietyRazem to cykl, w którym nasze działaczki mówią o walce o prawa kobiet i o ostatnich, historycznych protestach. Książę Andrzej wziął udział w orgii z dziewięcioma dziewczynami na prywatnej wyspie Jeffreya Epsteina? Sprawa seksskandalu nabiera tempa. Virginia Roberts Giuffre miała około 17 lat, gdy poznała księcia. Twierdzi, że była zmuszana do seksu z synem królowej między 1999 a 2001 rokiem. Spotykała się z nim trzy razy, w Londynie, Miami i Nowym Jorku. Jego przyjaciele mieli kazać jej chodzić z arystokratą do łóżka i robić dokładnie to, czego chciał. Ta nie mogła mu odmawiać. „Byłam wypożyczana politykom i naukowcom oraz... rodzinie królewskiej i ludziom, którym po prostu, nigdy byście nie pomyśleli. Nie wiedziałam, co by się stało, gdybym powiedziała „nie”. Nie wiedziałam, co by się stało, gdybym na nich doniosła. Ta 16-letnia dziewczyna po prostu na to pozwoliła”, mówi Virginia na nagraniu. Teraz na jaw wychodzą nowe informacje na temat skandalu. W opowieści dziewczyny są jednak pewne nieścisłości... Sarah Ferguson, najbardziej znienawidzona księżna Wielkiej Brytanii, obchodzi dziś 60. urodziny! Seksskandal z udziałem księcia Andrzeja Nowe informacje w sprawie seksskandalu ujrzały światło dzienne, ponieważ przebywający w areszcie Jeffrey Epstein, który był oskarżony o nakłanianie do prostytucji i wykorzystywanie nieletnich dziewcząt, został w sobotę 10 sierpnia znaleziony martwy w swojej celi. Groziło mu 45 lat więzienia za pedofilię. Najnowsze ustalenia mówiły, jakoby syn królowej działał jako wspólnik Epsteina. Jak podawał kilka miesięcy temu Daily Mail, w dokumentach sądowych stwierdzono, że książę Andrzej obcował z 17-letnią Virginią Giuffre (wcześniej) Roberts. Następnie do sieci trafiło zdjęcie przedstawiające księcia Andrzeja z 17-latką, a chwilę później tygodnik The Sunday Mail opublikował film, który pokazuje syna królowej w nowojorskiej rezydencji Epsteina. Film z udziałem brytyjskiego księcia nakręcono w... 2010 roku (!), czyli dwa lata po pierwszym wyroku skazującym Epsteina za stręczycielstwo i handel żywym towarem. Teraz Virginia Roberts Giuffre ujawnia kolejne szokujące informacje na temat skandalu z Jeffreyem Epsteinem w roli głównej. „Po raz trzeci uprawiałam seks z Andym podczas orgii na prywatnej wyspie Epsteina na amerykańskich Wyspach Dziewiczych. Miałam wtedy około 18 lat. Epstein, Andy, około ośmiu innych młodych dziewcząt i ja uprawialiśmy razem seks. Wszystkie pozostałe dziewczyny wydawały się mieć mniej niż 18 lat i naprawdę nie mówiły po angielsku”, mówi Virginia. Dodała, że Jeffrey Epstein, który odebrał sobie życie w więzieniu w oczekiwaniu na proces w sprawie zarzutów o molestowanie dzieci, przed laty śmiał się z tego, że dziewczyny nie mogły się z nim porozumieć, nazywał je „łatwymi”. Mike Fisten, który odegrał kluczową rolę w ujawnianiu zbrodni Epsteina, teraz po latach przyznał, że nigdy ze śledczymi nie mogli uzyskać dostępu do prywatnej wyspy milionera, więc nigdy nie byli pewni czy ich podejrzenia są słuszne: „Wiedzieliśmy, że ma helikopter na kontynencie i będzie przewoził siebie, swoich gości i dziewczyny tam i z powrotem na wyspę. Czuł, że ma tam swobodę”, mówi były detektyw z Florydy. Na oświadczeniu prawnym z 2015 roku Roberts Giuffre napisała: „Nie wchodząc w szczegóły czynności seksualnych, które musiałam znieść, były chwile, kiedy byłam fizycznie wykorzystywana do tego stopnia, że pamiętam strach, że nie wiedziałam czy przeżyję”. Nic nie wskazuje jednak na to, że książę Andrzej odpowiada za obrażenia Roberts, ale magazyn Dispatches ustalił, że książę spotkał się z Epsteinem co najmniej 10 razy podczas ich 12-letniej przyjaźni i przebywał w jego posiadłościach czasami po kilka dni. Zaznaczmy jednak, że Virginia początkowo mówiła, że była zmuszana do seksu z księciem między 1999 a 2001 rokiem, a spotkała się z nim trzy razy, w Londynie, Miami i Nowym Jorku, a nie na Wyspach Dziewiczych. Teraz twierdzi, że brał także udział w orgii. Mimo to, zarzuty wobec syna królowej zostały oddalone i wykreślone z rejestru sądowego w USA jeszcze w 2015 roku. „Na żadnym etapie, który spędziłem z nim (Epsteinem - przyp. red.), nie widziałem, nie byłem świadkiem ani nie podejrzewałem takiego zachowania, które później doprowadziło do jego aresztowania i skazania”, głosiło królewskie oświadczenie księcia Andrzeja. „Powiedziałem wcześniej, że zobaczenie go po zwolnieniu w 2010 roku było błędem i mogę tylko wyrazić swój żal, że pomyliłem się, sądząc, że to, co o nim wiedziałem najwyraźniej nie było prawdą, biorąc pod uwagę to, co teraz wiemy”, mogliśmy przeczytać. Pałac wciąż kategorycznie zaprzecza, by książę Yorku miał jakikolwiek seksualny kontakt z Virginią Roberts Giuffre i twierdzi, że wszelkie roszczenia są „fałszywe i pozbawione podstaw”. Jak widać w sprawie wciąż są pewne nieścisłości. Synowi królowej z pewnością nie pomaga fakt, że w przeszłości w pełni korzystał z uroków życia. Impreza pod tytułem Dziwki i alfonsi w Nowym Jorku czy zabawa na jachcie wśród pań topless to była jego codzienność. Nic więc dziwnego, że przytknęła do niego łatka czarnej owcy. Fot. Getty Images Fot. Getty Images Beatrycze99 EBooki N Użytkownik Beatrycze99 wgrał ten materiał 5 lata temu. Od tego czasu zobaczyło go już 122 osób, 34 z nich pobrało i opinie (0)Transkrypt ( 25 z dostępnych 141 stron) STRONA 2Nixon Audrey Zabójcze ciało Pełna czarnego humoru, szokująca i przezabawna historia pięknej Jennifer, która w wyniku nieszczęśliwego zbiegu okoliczności, przechodzi na dość specyficzną dietę… Na zabitej dechami amerykańskiej prowincji, nawiedzana przez demony cheerleaderka zaczyna pożerać kolejnych szkolnych kumpli. Apetyt wyraźnie jej dopisuje. Miarka przebiera się, gdy na półmisek trafia chłopak Needy, przyjaciółki Jennifer. Wkurzona dziewczyna bierze sprawy w swoje ręce. STRONA 3ZANIM ZACZNIEMY STRONA 4Mówią na mnie Needy. To zdrobnienie od pełnego imienia, jak na przykład Barbie czy Betty. Moje prawdziwe imię brzmi Anita, ale chyba nikt go już nie pamięta. Jako pierwsza Anitę do Needy skróciła Jennifer. Przyjęło się od razu. Nie doszukujcie się jednak w tym, że mówią na mnie Needy, żadnych podtekstów. Nie ma to bowiem żadnego związku ani z tym, co się wydarzyło, ani z tym, co mnie czeka. Nie sądzę, żeby kierowały mną jakieś szczególne potrzeby... z wyjątkiem żądzy zemsty. Tak, zemsta smakuje słodko. A ja pragnę się nią nasycić. Ale na razie siedzę w swoim pokoju, a raczej w swojej celi, i oplatam dwa patyki pomarańczową włóczką. Robię oko Boga, takie samo, jakie robiłam w szkole podstawowej. No, może nie całkiem identyczne, bo widzę, że od tamtej pory moje zdolności manualne nieco się rozwinęły. Zresztą trudno tu o ciekawsze zajęcia. W mojej celi stoi jedynie łóżko, za pościel służą poduszka i drapiący koc, a pod ścianą ustawiono mebel, będący skrzyżowaniem biurka z toaletką, wyposażony w kilka szuflad. Jest też okratowane okno, przez które nawet nie próbuję wyglądać, bo wiem, że tuż za nim znajduje się trzymetrowe ogrodzenie zakończone drutem kolczastym. W zasadzie miejsce, w którym przyszło mi spędzić jakiś czas, przypomina raczej nie więzienie, lecz poprawczak i wariatkowo w jednym. Rygor niewielki, tyle że faszerują cię prochami, a jak zaczynasz świrować, zamykają w izolatce. W gazetach piszą, że przebywam w więziennym szpitalu psychiatrycznym dla młodocianych kobiet w Leech Lake. STRONA 5Kiedy już nie mogę znieść własnych myśli, przeglądam pocztę. Przychodzi tego mnóstwo: listy, paczki, zdjęcia, bielizna. Podejrzewam, że dostaję więcej listów niż święty Mikołaj i Zac Efron razem wzięci. Tylko że ja pochodzę z innej bajki. Niektórzy piszą, że się za mnie modlą. Według nich wszystko będzie okej, jeśli przyjmę do serca Jezusa Chrystusa. Czasem nawet odmawiam na głos pacierz, ale jak do tej pory nie doczekałam się efektów. Nikt mnie nie nawiedził. Nikt nie zstąpił z krzyża. Sama nie wiem. Może najpierw powinnam pójść do kościoła. Zdarza się, że dostaję prezent od jakiegoś pomyleńca, który zobaczył moje zdjęcie w gazecie i chce się ze mną ożenić. Zapewnia, że z jego pomocą udałoby mi się pozbierać i wyjść na prostą. No cóż, musiałabym chyba lecieć na dewiantów, którym staje na myśl o nieletniej. Litości! Może i jestem stuknięta, ale na pewno nie zdesperowana. Na biurku ustawiłam fotografię Chipa. Pewnie dziwi was, że potrafię wytrzymać taką torturę. Otóż potrafię, a nawet więcej, wpatruję się w jego zdjęcie codziennie, starając się wymazać z pamięci ostatni raz, gdy go widziałam - z otwartą klatką piersiową, ręką oderwaną od tułowia i wypadającymi na ziemię wnętrznościami. Ktoś puka do drzwi. Raymundo wtyka głowę, by poinformować mnie, że spacer trwa już od pięciu minut. Goń się, Raymundo. Kładzie na biurku tabletki, zamyka drzwi. Ponieważ nie chcę i nie muszę już nic czuć, zawsze łykam mój przydział prochów. Mimo wszystko przynoszą ulgę. Ściągam spodnie od piżamy, żeby przebrać się w sportowe wdzianko i przyglądam się moim bliznom. Lubię na nie patrzeć. Dają mi niezłego adrenalinowego STRONA 6kopa. Gładzę przez chwilę głębokie, nabrzmiałe szramy na udzie - pamiątkę po piekielnie męczącej walce. Wskakuję w krótkie spodenki oraz kapcie-króliczki. No co, nie ma się z czego śmiać. Uważam, że są słodkie. W każdym razie doskonale pasują do pomarańczowego T-shirtu oraz bojówek, które są tu ostatnim krzykiem mody. Wypuszczają nas na plac, żebyśmy, biegając w kółko, pozbywały się naszego wariactwa. Na boisku do badmintona nadają przez głośniki muzykę operową. Właśnie w tym miejscu można spotkać najbardziej odjechane dziewczyny. Najdziwniejsze dziewczyny. Jedna z nich przerywa grę i szczerzy się do mnie w bezzębnym uśmiechu, by zaraz potem grzmotnąć swoją partnerkę rakietką w nogę. Po drugiej stronie siatki inna biedaczka, której najwyraźniej nikt nie objaśnił zasad badmintona, wali rakietką w ścianę. A wszystko pod czujnym okiem idiotycznie uśmiechniętych psychologów. Witajcie na Olimpiadzie dla Psycholi. W Leech Lake sport traktuje się bardzo poważnie. Pewnie chodzi im o to, że dzięki niemu my, pacjentki, możemy dać upust agresji. Zamiast siekierami, wymachujemy rakietkami do badmintona. Na przykład świruski w rogu skaczą sobie grzecznie przez podwójną skakankę, choć normalnie zajmowałyby się raczej konstruowaniem bomb z udrażniacza do kibla. Nawet „pocięte" włączają się do zabawy, jeśli akurat są przytomne. Jednej pannie, podczas skoków, efektownie powiewa bandaż na wietrze. Według mnie chodzi o to, żeby nas porządnie zmęczyć. Jeśli będziemy padnięte, nie zaczniemy się buntować. Niegłupio pomyślane, owszem, ale niestety na mnie nie działa. Jestem narowista. Tak nawet napisano, czerwonym długopisem, w mojej karcie: narowista. STRONA 7I jeszcze podkreślono. W trakcie składania wizyt tutejszemu lekarzowi wyczytałam tam jeszcze inne ciekawe rzeczy. Pod Anita „Needy" Lesnicki zanotowano: halucynacje oraz mania wielkości. Z czego płynie prosty wniosek: jestem nienormalna. Nie można mnie winić za morderstwo. Tak mówi mama. Dobrze, ale jeśli cierpię na manię wielkości, to czy nie spróbowałabym zdobyć sobie tutaj jakichś fanek? Lub stworzyć sekty i stać się jej przywódczynią? W zasadzie mogłabym. Wystarczy, że opowiedziałabym dziewczynom co nieco o krwawej orgii, w której brałam udział. Wielbiłyby mnie potem na kolanach. Ale ja wolę, żeby nie zwracano na mnie uwagi. Tylko nie zawsze mi się to udaje. W stołówce panuje zwyczaj dobierania się w pary. Nawet Szczerbata znalazła sobie koleżankę. Ja biorę metalową tacę ze słodką bułką i siadam z dala od reszty. Lecz im bardziej staram się być niezauważalna, tym mniej mi to wychodzi. Dzisiaj na przykład wypatrzyła mnie dietetyczka. Kieruje się prosto do stołu, przy którym siedzę, jakby się szykowała, żeby zwędzić mi bułkę. - Tylko jedna? - pyta. - Smakuje mi. Właśnie w ten sposób udaję niewidzialną - poprzez unikanie awantur. Po prostu czekam, aż sobie pójdzie. - Cieszę się - stwierdza - ale nie jestem pewna, czy jedna bułka zapewni ci wystarczającą ilość energii na cały dzień. Doradzałabym więcej węglowodanów. Nie wiem, dlaczego, może dlatego, że mnie poucza albo dlatego, że jest brzydka, lub może dlatego, że jej głos brzmi, jakby ktoś przeciągał paznokciami po tablicy, STRONA 8zresztą wszystko jedno jaki jest powód - tracę nad sobą kontrolę. Odbija mi. Ostatnio zdarza się to dość często. - A ja doradzałabym, żebyś się zamknęła! - krzyczę. W tej samej chwili skaczę, robię szybki wymach nogą i serwuję jej kopa prosto w facjatę. Wciąż mnie zaskakuje, jak szybko potrafię się poruszać. Ta suka dietetyczka pada na kolana, z jej złamanego nosa leje się krew. Wokół narasta wrzask. Podbiegają dwaj porządkowi i przytrzymują mnie za ręce. Wyrywam się im na tyle długo, żeby zdążyć jeszcze odcharknąć i splunąć flegmą w oko dietetyczki. Po jaką cholerę zaczynała? Potrzeba jeszcze dwóch porządkowych, żeby wyciągnąć mnie na korytarz. Drę się: „czterech osiłków na jedną małą dziewczynkę". Udaje mi się odwrócić w stronę dietetyczki w samą porę, by zobaczyć, jak wypluwa ząb. Naturalnie, ląduję w izolatce. Płaczę. Znalazłam się tu, bo tak zapewne jest dla mnie najlepiej. Przestałam już rozumieć samą siebie. Wcześniej nie zdarzały mi się takie chore akcje, przysięgam. Nawet muchy bym nie skrzywdziła. Byłam normalna. W każdym razie na tyle, na ile normalna może być nastolatka pod wpływem rozszalałych hormonów. Ale kiedy zaczęła się ta cała rzeźnia, coś się we mnie rozchwiało. Zaczęłam puszczać w szwach, jak dżinsy, które uszyłam na zajęciach z gospodarstwa domowego. Rozpadać się na włókna, jak gotowana wołowina. Umarłam wewnętrznie. No cóż, w mojej szkole nadal chodzi się na zajęcia z gospodarstwa domowego. To nie pierwszy mój pobyt w izolatce. W sumie nie jest tu tak źle, wbrew temu, co zapewne myślicie. Moja betonowa celka ma całkiem przyzwoite rozmiary. Leżę sobie na plecach i jeśli przyjdzie mi ochota, mogę się STRONA 9nawet wyciągnąć. Wysoko, pod sufitem, znajduje się niewielkie okno, ale na tyle duże, że pewnie udałoby się przez nie przecisnąć osobie, pod warunkiem, że jakimś paranormalnym sposobem uniosłaby się wcześniej na wysokość ponad czterech metrów. Kiedy mnie tu zamykają, próbuję spać, ale okazuje się to gorsze niż bezsenność. Moje sny nie przynoszą ukojenia. Wypełniają je upiorne sylwetki, kłapiące zębami czaszki, nadjedzone ludzkie twarze. No i słyszę, nieustająco, w kółko od nowa, tę piosenkę. Jak tylko zamykam oczy, włącza się ten cholerny hit z listy Top Forty, a perkusja wali w mój mózg. Pośród drzew odnajdę ciebie Ukoję twój ból Przypomnę ci gwiazdy na niebie Spotkamy się znów Pieprzony szlagier. Dla zabicia czasu odtwarzam wszystko w pamięci. Fragment po fragmencie, bez końca. Czy historia, którą opowiem, ma sens? Nie. Czy wydarzyła się naprawdę? Tak. Czy ktokolwiek mi uwierzy? Wszystko wskazuje na to, że nie. Przypuszczam, że chcielibyście poznać tę historię. Dobrze się składa, bo ja prawdopodobnie chcę się nią z wami podzielić. Przecież nie nudziłabym bez powodu. A tak przynajmniej nie zasnę. Lecz najpierw pozwólcie, że sobie coś wyjaśnimy. Wielu ludzi pyta mnie, czy żałuję tego, co zrobiłam. Otóż nie. Żałuję tylko jednego: że nie zrobiłam tego wcześniej. STRONA 10Rozdział pierwszy Za siedmioma lasami STRONA 11Na znaku drogowym, przed wjazdem do naszego miasteczka, widnieje napis: „Witaj w Devil's Kettle. Liczba mieszkańców 7037. Sprawdź, co dziś na obiad". Przysięgam, tak właśnie napisali. Jedno liceum, jedna pizzeria, jeden sygnalizator świetlny, a poza tym lasy, lasy, lasy. Krótko mówiąc: Totalne Zadupie w stanie Minnesota. I tutaj właśnie wszystko się zaczęło. Wiem, że Devil's Kettle może wam się kojarzyć z jakąś czarną magią, ale nazwa wzięła się od niewinnego wodospadu. Ściśle rzecz biorąc, to nie jest zwykły wodospad, z tych, co to kończą się strumieniem lub rzeką. Nasz spływa do dziury w ziemi i nigdzie nie wypływa. W promieniu mili nie pojawia się nawet strużka, woda po prostu znika. Naukowcy od lat głowią się nad tym zjawiskiem. Wrzucali do wodospadu, bądź wlewali, mnóstwo rzeczy - nadmuchiwane piłki, czerwony barwnik, jakąś radioaktywną ciecz, dzieci... Dobra, dobra, żartowałam z tymi dziećmi. Jezu, dajcie spokój, to zwykłe miasteczko. W każdym razie nic z tego, co do wodospadu wrzucili, nigdy nigdzie nie wypłynęło. Chyba że trafiło do innego wymiaru. Albo ta dziura jest, no wiecie, bardzo głęboka... Okej, pewnie chcielibyście w końcu dowiedzieć się czegoś o Jennifer. To normalne, wszyscy chcą. Taka śliczna dziewczyna, biadolą, odeszła przedwcześnie. A do tego była wprost urodzoną czirliderką. Lecz wierzcie mi, suka prosiła się o to, co ją spotkało. Pod koniec jej ciało, pożółkłe i wynędzniałe, wyglądało naprawdę fatalnie. Ale kilka miesięcy wcześniej STRONA 12Jen była najseksowniejszą sztuką w naszej zapadłej dziurze. Czas na prezentację: Jennifer, ja i mój chłopak, Chip - trójka zupełnie przeciętnych nastolatków. Tacy właśnie byliśmy. Dokładnie, jak na zdjęciu ze szkolnego albumu: Jennifer - kapitan drużyny czirliderek, Needy - mózgownica, Chip - apetyczny perkusista. Niektórzy próbują mi wmówić, że Chip Dove nie przekroczył poziomu kiepskiego pałkarza z podrzędnego bandu. Nie słucham ich. Dla mnie wszystko, co z nim związane, jest jak muzyka. No dobra, niech wam będzie. Może i nie wymiatał jak szatan. Znał tylko Land of a Thousand Dances - jeden z tych prehistorycznych smętnych kawałków z dużą ilością na-na-na w refrenie. Ale na szczęście granie przed meczami szkolnymi nie wymagało szczególnej finezji. A przywalić w gary potrafił. Trzeba jednak przyznać, że kiedy czirliderki wychodziły na boisko w obcisłych żółto-fioletowych kostiumach, wybijały równiejszy rytm swoimi białymi kozaczkami niż Chip na bębnach. Na czele drużyny kroczyła, panie i panowie... Jennifer Check! Totalnie zjawiskowa. Lśniące kasztanowe włosy, konkretny biust, wąska talia. Jednym słowem: cudo. W niczym nie przypominała reszty naszych koleżanek z liceum. Wyglądała, jakby zeszła z rozkładówki Playboya. Mecze odbywały się u nas stanowczo za często i czasami zastanawiałam się, czy przypadkiem nie po to, żeby wszyscy mogli popatrzeć, jak Jennifer, w super krótkiej plisowanej spódniczce, wymachuje flagą. W owym czasie łączyła nas szczególnie bliska więź, niemal siostrzana. Ludziom nie mieściło się w głowach, że taka lalka jak Jennifer może zadawać się z takim STRONA 13dziwadłem jak ja. Nosiłam kujońskie okulary, a moje włosy nie miewały częstych kontaktów z suszarką, nie mówiąc o prostownicy. Lecz stałyśmy się nierozłączne, zanim jeszcze zaczęłyśmy mówić. Miłość, która rodzi się w piaskownicy, nie umiera nigdy. Tak w każdym razie wtedy myślałam. Był luty, wtorek, całą szkołą wylegliśmy na mecz. Jen pomachała do tłumu, a ja odmachałam do niej. Siedząca obok mnie Chastity, laska, z którą chodziłyśmy na biologię, podniosła wzrok ku niebu i prychnęła: - Ale z was lesby. - Co ty bredzisz?! - odpowiedziałam ze złością. - To moja najlepsza przyjaciółka! Chastity sparodiowała moje machnięcie. - Gapisz się na nią, jakbyś chciała ją przelecieć, bez gry wstępnej i zdejmowania ciuchów. Przyznaj, zdarzyło się wam jakieś pukanko przez ubranko? - A co, zazdrościsz? - rzuciłam i podrapałam się w nos pod okularami. - O kogo? O tę bogatą pindę? - Ona nie jest bogata - odparłam. Biedna Jennifer Check - daleko jej było do bogactwa. Jej jedynym dorobkiem były nacięcia na słupkach przy jej łożu z baldachimem. Nacięcia w sensie symbolicznym, oczywiście. Żaden zaliczony przez nią koleś nie wart był, żeby Jennifer niszczyła własne łóżko. Jakiś czas później, tego samego dnia, grzebałam w niebieskiej metalowej szafce w poszukiwaniu podręcznika, gdy zza drzwiczek wynurzyła się Jennifer i zaczęła poprawiać włosy przed moim lusterkiem na magnes. - Co tam, Monistat? - rzuciła przyjaźnie. STRONA 14- Co tam, Vagisil? - odpowiedziałam, zgodnie z naszym zwyczajem. Jennifer odwróciła głowę od lusterka, akurat w chwili, gdy Jonas Kozelle, szkolny król wysportowanych dupków, szczypał w cycek jakąś pannę. Nienaganny nosek mojej przyjaciółki zmarszczył się z obrzydzenia. Już dawno skończyła z przedstawicielami tej subkultury, by przerzucić się na starszych panów. - Wychodzimy dziś w nocy - stwierdziła, podciągając rękawy kusego sweterka. Jej koszulka w biało-różowe prążki uniosła się do góry, odsłaniając idealnie płaski brzuch. - Dziś? Dokąd? - W Melody Lane gra Low Shoulder, niezła kapela. Tym razem impreza bez ograniczeń wiekowych, co oznacza, że wyjątkowo nie będziemy musiały przeciskać się przez żadne szpary. Chociaż Chip grał na perkusji, nie bardzo interesowały mnie najnowsze trendy w muzyce. - A co to za jedni, ci Low Shoulder? - zapytałam. - Chłopaki z miasta. Grają indie rocka. Widziałam ich na MySpasie. Wokalista jest zajebiście soczysty. Dla ciebie też wyhaczymy coś smakowitego. Needy, wyluzuj, mamy weekend. - Jest czwartek - poprawiłam ją, trzaskając drzwiczkami od szafki. - Na studiach czwartek zalicza się do weekendu. A my już za jedenaście miesięcy będziemy studentkami. Uśmiechnęła się. Obydwie z utęsknieniem czekałyśmy, kiedy nareszcie wyrwiemy się z naszej dziury. Oczywiście, razem. Zamierzałyśmy pozostać najlepszymi przyjaciółkami na wieczność. Wojowniczym gestem wyciągnęłam w powietrze pięść. STRONA 15- Uniwersytet Północna Minnesota, Duluth. Uuuu! - No więc? - spytała powoli, czysto formalnie, bowiem na ogół nie dochodziło między nami do żadnych dyskusji. Ona prowadziła, a ja podążałam za nią jak owieczka. - E... nie mogę - odwróciłam wzrok, starając się pozostać twardą. Obeszła mnie dookoła i spojrzała mi w oczy wzrokiem nieszczęśliwego szczeniaka. - Proszę cię, bo będę płakać. - Obiecałam Chipowi, że spędzimy dzisiejszy wieczór razem. Sami - zaczęłam się tłumaczyć. Jennifer skrzywiła się i nakreśliła w powietrzu, tuż przed moją twarzą, znak „X". - Buu! Skreślam cię, Needy. Rozejrzałam się, żeby sprawdzić, czy ktoś to zauważył. Nie cierpiałam, gdy robiła takie rzeczy publicznie. Nie cierpiałam również jej odmawiać. Naprawdę chciałam zostać z Chipem, czułam się winna za każdym razem, kiedy odwoływałam nasze spotkanie. Ale wie- działam, że w końcu i tak ulegnę Jennifer. Postanowiłam skrócić tę farsę. Wzruszyłam ramionami i przestałam się opierać. - O której zaczynają? - spytałam. - Przyjadę po ciebie o ósmej trzydzieści. Moja mama spotyka się dziś z tym kolesiem od sklepu mięsnego, więc postaram się przejąć brykę. - Facet wydaje się w porządku. Jennifer uśmiechnęła się znacząco. - Tak, mama twierdzi, że to mężczyzna o wieeelkim... sercu. Jego uczucie osiągnęło taką głębię, że aż obdarował ją nawracającą infekcją pęcherza. Fuj, mogła darować sobie tego typu szczegóły. STRONA 16Jennifer odwróciła się na pięcie, rzucając przez ramię: - Tylko załóż coś przyzwoitego, okej? - Okej - westchnęłam, patrząc, jak odchodzi. W języku Jennifer sformułowanie „załóż coś przyzwoitego" miało bardzo specyficzne znaczenie. A mianowicie: nie mogłam wyglądać jak totalne zero, ale też nie wolno mi było przyćmić jej. Odsłonięcie kawałka brzucha - spoko, ale zbyt głęboki dekolt już nie. Pamiętacie, co wam powiedziałam o biuście Jennifer? Otóż byłam wobec niej niezwykle wspaniałomyślna. Przeżywałam prawdziwe męki, na wszelkie możliwe sposoby ukrywając swoje wielkie piersi, żeby tylko Jennifer nie musiała martwić się o swój status sekskociaka numer jeden. Kiedy wychodziłyśmy razem, to ona miała być gwiazdą. Nie ośmieliłabym się zepchnąć jej na dalszy plan. W łazience, przed zmatowiałym lustrem, przymierzyłam kilka bluzek, ale wszystkie odrzuciłam. Za duży dekolt, zbyt pomarańczowa, zjechana na maksa. W końcu zdecydowałam się na prosty czarny T-shirt oraz szarą bluzę z kapturem. I po namyśle zsunęłam dżinsy dużo poniżej linii bioder. Chip czekał cierpliwie, rozwalony na moim łóżku. Świadomość, że jest obok, podczas gdy ja szykuję się do wyjścia, sprawiała mi przyjemność. Miłe było, że ktoś dla odmiany zabiega o mnie, a nie o Jennifer. Zaczęliśmy się spotykać jakiś rok wcześniej. Po którymś meczu Chip podszedł do mnie, żeby zaproponować randkę. Byłam w takim szoku, że po prostu stałam jak wryta i gapiłam się na niego z bezmyślnym wyrazem twarzy. Jennifer zgodziła się za mnie, co odbijała sobie później przy każdej okazji, całkowicie ignorując Chipa i utrudniając nasze STRONA 17spotkania. Poniekąd zasłużyła więc na moją wdzięczność, ale też zrobiła dużo, żebym czuła się z niej zwolniona. Kiedy wyszłam z łazienki, Chip na mój widok znacząco uniósł brew. - Te dżinsy opadają piekielnie nisko. Wszystko ci widać. - Chip! Idę na koncert rockowy, więc muszę odpowiednio wyglądać. - Rozumiem, ale wiesz, wydaje mi się, że widzę twoją macicę. Westchnęłam i podciągnęłam dżinsy, podczas gdy on mówił dalej: - Nigdy jeszcze nie słyszałem o Low Shoulder. Na którego z nich ostrzy sobie zęby Jennifer? - Na wokalistę, oczywiście - odpowiedziałam, próbując okiełznać szczotką plątaninę moich włosów barwy mysi blond. Przeważnie zaczesywałam je do tyłu i związywałam gumką te, które opadały mi na oczy. Moje włosy są bardzo gęste, więc trudno zebrać wszystkie w koński ogon. - Dziewczęta takie jak ona nie umawiają się z perkusistami - dodałam. - Wielkie dzięki - udał głęboko urażonego. - Nie chciałam być niemiła - powiedziałam. - Na pewno zrobiłaby wyjątek dla perkusisty, który oprócz tego jest też wokalistą. Ten koleś ma ze dwadzieścia dwa lata, więc w zasadzie mogliby go zapuszkować, gdyby do czegoś doszło. Lecz Jennifer twierdzi, że jest niezwykle soczysty, więc... - Soczysty? Zamierzacie kiedyś skończyć z tą waszą dziwną gadką? STRONA 18- „Soczysty" znaczy „bardzo atrakcyjny" - wyjaśniłam, a Chip złapał mnie wpół i pociągnął za sobą na łóżko. Zaczął pieścić językiem moje ucho. - W takim razie ty musisz być dojrzałą brzoskwinką, skarbie - powiedział i pocałował mnie. / Odwzajemniłam pocałunek jego miękkich ust. Brązowe włosy Chipa łaskotały mnie w nos. Były dość długie, ale nie za bardzo. Na tyle, że czasami musiałam odgarniać mu je z oczu. Brakuje mi naszych pieszczot. Boskie uczucie. Nieporównywalne z niczym, czego doświadczyłam. Zresztą w życiu nie pocałowałam innego faceta. Chip przygryzł delikatnie moją wargę i zaczął rozpinać pasek. Pełna poczucia winy, że zamierzam zostawić go samego, próbowałam nawiązać dialog w chwilach, gdy na moment odsuwał swoje usta od moich: - Na pewno nie chcesz pójść z nami do Melody Lane? Dają tam teraz darmowy popcorn. Ustawili maszynę do popcornu i można sobie brać, ile kto chce. Jak tylko odpiął sprzączkę paska, zaczął mocować się z rozporkiem. - Obiecałaś mi wspólny wieczór. Nastawiłem się już na odrobinę czułości. Potem obejrzelibyśmy sobie film. Wypożyczyłem Orkę. Coś w rodzaju Szczęk, tyle że z nieszkodliwym wielorybem w roli głównej. - Ale przecież ty bez przerwy jesteś, jak to określasz, nastawiony. A czułością obdarzamy się nieustająco. Czekaj - zatrzymałam się i odepchnęłam go lekko. Usiadłam. Zachowywałam się jak pies myśliwski, który wyczuł lisa. - Jennifer przyszła - powiedziałam. - Skąd wiesz? - spytał i znowu spróbował przyciągnąć mnie do siebie. STRONA 19Wtedy już oboje mogliśmy usłyszeć dobiegający z dołu głos: - Needy, wyjmij sobie nareszcie ten tampon i złaź tu natychmiast. Chipa przytkało. - Dziwne - mruknął pod nosem. Wstałam, żeby dokończyć czesanie włosów. Chip nigdy nie rozumiał więzi łączącej mnie i Jennifer. Byłyśmy jak siostry, jak jedna istota w dwóch ciałach. - Zawsze robisz, co każe ci Jennifer - narzekał, zapinając spodnie. Może jednak rozumiał więcej, niż sądziłam. W każdym razie tym razem trafił w punkt. - Nieprawda - odburknęłam, zaprzeczając, choć powiedział rzecz oczywistą. - Ja po prostu lubię robić te same rzeczy, co ona. Mamy ze sobą wiele wspólnego. Dlatego jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami. Wyjęłam spod bluzki łańcuszek z serduszkiem i pokazałam go Chipowi. Na serduszku wygrawerowane było BFF - Best Friends Forever. Wisiorek zdobiła malutka cyrkonia. Cóż, tak naprawdę zawsze wydawało mi się, że chcę robić to samo, co Jennifer. Chip prychnął. - Nie macie ze sobą nic wspólnego. Tym razem już mnie porządnie wkurzył. - Okej, Chip. Jak uważasz. Założyłam okulary, wyszłam z pokoju. Jennifer czekała na mnie przy drzwiach wejściowych. Miała na sobie tonę makijażu i niewiele poza tym. Standard, jeśli chodzi o wypady do Melody Lane. No dobrze, założyła też białą puchową kurtkę, którą przykryła wystrzępioną czerwoną bluzkę i dżinsową mini. Kołnierz kurtki STRONA 20wykończony był sztucznym futerkiem, co wyglądało po prostu świetnie. Zawsze chciałam mieć tę kurtkę, w każdym razie zanim została zbryzgana krwią. Całość wieńczył pasek z wyćwiekowanym napisem „Love". Jennifer pomachała mi przed nosem kluczykami. - Zgadnij, jaką furę zdobyłam na dzisiejszy wieczór? Chrysler Sebring, rocznik 2003, wyłącznie do mojej dyspozycji. Szczęściara z ciebie, zadasz szyku, podjeżdżając ze mną pod klub. Zakołysała lekko biodrami, ale uspokoiła się, gdy zobaczyła Chipa schodzącego za mną po schodach. - O, cześć, Chip - przywitała się. - Lubisz pomarańcze? - spytała i ścisnęła piersi, pochylając się w stronę Chipa. Zachichotała. - Chyba przeoczyłaś tak ze dwa guziki - odparł Chip, dzielnie starając się nie patrzeć, choć przychodziło mu to z trudem. - Wydaje mi się, że raczej przeoczyła pozostałe - włączyłam się do rozmowy i podeszłam do niej, żeby zasłonić Chipowi widok. Jennifer pociągnęła nosem. - Czy wy się pieprzyliście? - Jesteś nieprzyzwoita! Wstyd mi za ciebie! - udałam oburzoną. Popchnęłam ją dla żartu, a ona mnie. Przez chwilę się tarmosiłyśmy, przez co piersi Jennifer nieomal wyskoczyły spod koszulki. Gdy spostrzegłam, jak Chip się na nie gapi, natychmiast przestałam. - Okej, jedziemy do klubu - zarządziła zadowolona, że jej magnetyzujący wpływ na mężczyzn został kolejny raz potwierdzony. Kiedy zamykałam drzwi, Chip uznał, że warto trochę się pokłócić. STRONA 21- Melody Lane nie jest klubem - zaczął. - Właściwie to nawet nie bardzo jest bar. Najbliżej mu do salonu bingo z koncesją na piwo. - Ugryź mnie, Chip. Zazdrościsz, bo nie zostałeś zaproszony - odpysknęła Jennifer. - Ja zazdroszczę?! - złościł się dalej, idąc za nami do samochodu. - To obleśne miejsce. Przyłażą tam (wyłącznie brzuchaci kolesie z wąsami. - Zazdrościsz, zazdrościsz! Zzieleniałeś z zazdrości i nawet sam przed sobą nie potrafisz się do tego przyznać. Wskoczyłyśmy do auta, Jennifer uruchomiła silnik. Opuściłam szybę i pomachałam Chipowi na pożegnanie. Ale jego nadal pochłaniała kłótnia z Jennifer. - Przestań wreszcie porywać moją dziewczynę! - krzyczał, gdy wyjeżdżałyśmy z podjazdu. Biedny, kochany Chip. Powinnam była zostać w domu i poprzytulać się do niego. Powinnam była obejrzeć tę głupią Orkę. Powinnam była powstrzymać Jennifer od wyprawy do Melody Lane. Gdybym to zrobiła, nie zginęliby ci wszyscy ludzie. No, czworo ludzi, ściślej mówiąc. STRONA 22Rozdział drugi Robi sie gorąco STRONA 23Chip miał rację. Trudno było Melody Lane Tavern nazwać klubem. Kluby to miejsca w dużych miastach, gdzie spotykają się atrakcyjni ludzie. W klubach rezydują DJ-e i leje się szampan. W Melody Lane jest za to zepsuta szafa grająca i oklejony nalepkami kibel. Wysiadłyśmy z samochodu na żwirowym parkingu. Nad wejściem do baru migał zepsuty neon. Tak, mój chłopak miał absolutną rację: miejsce było przyozdobioną kołpakami, rozwalającą się drewnianą budą, która znajdowała się na odległym krańcu naszej mieściny. Facet przy wejściu narysował nam na wierzchu dłoni wielkie czarne „X". Jennifer przyjrzała się temu z niesmakiem. Nie lubiła, gdy ktoś ją skreślał. W środku panował półmrok. Barman właśnie podawał przez kontuar skrzynkę piwa gościowi w wyświechtanym T-shircie. - Nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła legalnie schlać się w miejscu publicznym - westchnęła Jennifer. - Piłaś kiedyś brzoskwiniowego Boone'sa? - Aha, świetna rzecz - skłamałam. - Pogięło cię? To obrzydlistwo! - zaprotestowała i wzdrygnęła się lekko, ponieważ mijał nas właśnie jeden ze szkolnych piłkarzy, ze wzrokiem przyklejonym do jej cycków. - Cześć, Jennifer. Ładnie wyglądasz - powiedział. - Co tam, Craig? - Jennifer uniosła znacząco brwi. Kiedy piłkarz zniknął, trąciła mnie ramieniem i prych-nęła: - A ten co sobie wyobraża? Ze jest dla mnie STRONA 24wystarczająco przystojny? Teraz już rozumiem, dlaczego nie nadąża na matmie. - No - zgodziłam się, ledwie jej słuchając. Kiedy rozglądałam się wokół, zauważyłam kumpla ze szkoły. - Zobacz, przyszedł Ahmet. Wiesz, ten koleś z wymiany zagranicznej, z Indii. Jennifer spojrzała w tym samym kierunku. - Dlaczego znowu wzięli tego? - spytała zirytowana i skrzywiła się. - Pewnie dyrektor Lundquist uznał, że on dobrze robi na tak zwaną różnorodność. Jennifer skrzywiła się jeszcze bardziej. - Nie mogę uwierzyć, że wymieniliśmy mega dorodnego hokeistę na takie coś. - Ja bym się go nie czepiała - wzruszyłam ramionami. - Podejrzałam, że trzyma w szafce odjazdową figurkę słonia. Już od dawna chciałam ją sobie dokładniej obejrzeć. Byłam pewna, że ma jakiś związek z religią. Niezła sprawa - idziesz na mszę i modlisz się do słonia. Fascynowało mnie, że Ahmet samą swoją obecnością wpływał na świadomość wielości kultur. Ruszyłyśmy dalej, torując sobie drogę ku scenie, choć w tym przypadku lepiej byłoby użyć słowa podest. Miejsce dla zespołu wyznaczono bowiem platformą, zamontowaną jakieś dwadzieścia centymetrów nad podłogą. Lokal pękał w szwach, ale głównie za sprawą stałych klientów. Poza tym zespół nie przyciągnął jakichś strasznych tłumów, oprócz nas i Ahmeta. Jennifer wyciągnęła papierosy z kieszeni dżinsowej spódnicy. Potem, powoli, wysunęła jednego z paczki i, trzymając go pomiędzy dwoma palcami, czekała na ogień. Nie martwiłam się zbytnio ani o jej płuca, ani STRONA 25jako bierna palaczka, o własne. Jen stosowała tę sztuczkę, żeby przyciągnąć mężczyzn i rzadko zdarzało jej się wciągnąć więcej niż jednego macha, ponieważ z miejsca gziła się z właścicielem zapalniczki. Również i tym razem sztuczka zadziałała. Roman Duda, w swej czapce moro, zbliżył się wolnym krokiem i stanął odrobinę zbyt blisko niej. Koleś liczył sobie chyba z ćwierć wieku, zboczeniec. Łyknął haust piwa i odebrał Jen paczkę. - Masz siedemnaście lat - pouczył ją. - W tej chwili twoje płuca wyglądają jak dwa idealne różowiutkie kotlety jagnięce. Nie niszcz ich tym gównem. W odpowiedzi włożyła papieros w usta i wydęła je w jego stronę. Tego też jej zabrał. - Wiesz, że mógłbym cię aresztować za ich posiadanie? - Aresztować, mówisz? Chciałoby się. Jeszcze nawet nie skończyłeś akademii. A właśnie, czy wspominałam już, że ten nieskazitelny przykład człowieczeństwa uczęszczał do akademii policyjnej? Wkrótce miał chronić porządnych obywateli Devil's Kettle. Wątpię, by udało mu się uchronić mysz przed kotem. Nie mówiąc o chronieniu wiecznie napa- lonej nastolatki przed nią samą. - Jeszcze tylko dwa miesiące - odciął się urażonym tonem - i zaczynam normalną służbę. Jennifer przysunęła się do przyszłego policjanta. - Zakujesz mnie w kajdanki? - szepnęła, ocierając się o niego. Wprawdzie wiedziałam, że go bzykała, ale starałam się o tym nie myśleć. Pomimo że nie jestem cnotką, trochę jednak mnie ta sytuacja brzydziła. Roman jęknął i odpowiedział również szeptem:

brałam udział w orgii